- http://www.rainymood.com/  *(κλικ!) 

Πλησιάζει μια στιγμή που αδειάζει όσα χωρούν τα μάτια...

Ξαπλωμένος στο κρεβάτι, ανακυκλώνω κάθε σου στάση.
Βυθισμένος στο μαξιλάρι σου, παρατηρώ όσα κοίταζε η δική σου ματιά.
Ξαπλωμένος στη μεριά σου, αφουγκράζομαι όσες φωνές άφησες εδώ και δεν ξεθώριασαν.
Ξαπλωμένος πάνω στ' αποτύπωμα του κορμιού σου, σε φαντασιώνομαι.

Πλησιάζει μια στιγμή που ταράσσει τη σιωπή...

Αγγίζω τα σεντόνια, μα στην πραγματικότητα αγγίζω όσα αποτυπώματα αφήσαμε μαζί κολλημένοι σφιχτά.
Αγγίζω τα σεντόνια, μα γνωρίζω καλά πως αγγίζω την απουσία.

Όλα έξω είναι υγρά... Όλα μέσα είναι στεγνά...

Οι υγροί χτύποι ρουφούν όλο τον αστικό θόρυβο έξω απ' τα ανοιχτά παράθυρα.
Μέσα, μέσα μόνον ησυχία.
Η υγρή αύρα εισβάλλει σιγά σιγά και πετά όρθιο, σαν ανάποδο ντόμινο, κάθε θύλακα του δέρματος.
Μ' αφήνει παγερά αδιάφορο, παγερά αναίσθητο και να κουνηθώ για την όποια αφορμή.
Σήμερα εγκλωβίστηκα στα αθέλητα σύνορα ενός στρώματος.

Σε φαντασιώνομαι...

Παρασύρομαι σε σένα.
Ούτε στη φυσική σου παρουσία, ούτε στη μορφή σου.
Παρασύρομαι στην ανάμνηση σου ή ό,τι απέμεινε απ' αυτήν, κι αυτό είναι κάτι διαφορετικό.
Υπάρχεις και δεν υπάρχεις ταυτόχρονα.
Ρώτα με, αν πράγματι το θέλω.
Σε φαντασιώνομαι.
Ε, και;

Όλα έξω είναι υγρά... Όλα μέσα είναι στεγνά...

Είναι αστείο πως η βροχή κουβαλά πάντα τούτη την αντίθεση, της οποίας οι προκλήσεις διαφέρουν. Είτε σ' αρέσει, είτε όχι.
Είναι αστείο πως η βροχή καθηλώνει τα πάντα, τα υπαρκτά και τα ανύπαρκτα.
Είναι αστείο να σ' αισθάνομαι παράφορα δική μου και παράφορα ξένη ταυτόχρονα.
Είναι αστείο γιατί σήμερα θυμήθηκα τις φορές που σε τραβολογούσα υπό το άγγιγμα της κι όλα όσα επακολουθούσαν.
Γαμώτο, μ' ένιωθες τις φορές που ήθελα να με νιώσεις!
Γαμώτο, το μόνο που θυμάμαι ακέραιο είναι η απόλυτη ευτυχία που αγγίξαμε!
Γαμώτο, βρέχει κι εγώ απευθύνομαι σε σένα, γνωρίζοντας ότι δεν είσαι 'δω και δε μου λείπεις!
Γαμώτο, ο χρόνος σε σκεπάζει ήδη!

Πλησιάζει μια στιγμή που τραντάζει την εσωτερική ισορροπία μιας αρμονίας...

Περίεργο δεν είναι; Τι θυμάται και τι λησμονά ο νους και τι επανέρχεται σ' ανύποπτες στιγμές;
Δεν έχω διάθεση, μήτε να γιορτάσω, μήτε να λυπηθώ.
Η διάθεση άγγιξε ένα απόκοσμο κενό, το απόλυτο.

Το απόλυτο...

Ό,τι, ό,τι ζήσαμε μαζί ήταν απόλυτο.
Απόλυτα θνητά.
Με εκτίμηση ή χωρίς.
Η λίστα είναι τεράστια.
Απόλυτη αγάπη.
Το απόλυτο μαζί και το απόλυτο τίποτα.
Απόλυτο τέλος.

M83 - My tears are becoming a sea

Μμμμ... Μυρίζει...

Και μυρίζει γλυκά. Γέμισε την πόλη όλη. Βαδίζω και παρατηρώ. Πολύς ο κόσμος έξω. Πρόσωπα λιγότερο χλωμά, βλέμματα πιο χαμογελαστά. Η φύση φούντωσε. Έρχεται η απελευθέρωση του κορμιού και του νου. Μυρωδιές ξεχύνονται και διεκδικούν τα ρουθούνια μας.
Φτάνω στο μανάβικο. Οι φράουλες με το ανοιχτό μπορντό χρώμα τους σημάνουν τον πιο γλυκό μήνα του χρόνου. Δίπλα ξεπροβάλλουν αγουρωπά φρούτα και μπερδεύουν αγαπημένες μυρωδιές. Μπαίνω μέσα. Να κι οι ντομάτες, ζουμερές κι ακανόνιστες, ν' απλώνουν το φρέσκο άρωμα τους. Με πάει πίσω, στα παλιά καλοκαίρια. Όταν η παιδικότητα ήταν αθώα ξέφρενη κι οι πόρτες ξεκλείδωτες. Όλο το χωριό μύριζε ντομάτα λόγω των γεμάτων απ' τις πολλές καλλιέργειες φορτηγών που περνούσαν τους δρόμους μας προς το εργοστάσιο, κοινώς το ντοματάδικο. Θυμήθηκα τώρα μια νύχτα. Φρέσκια στην ενήλικη νιότη μου. Περπατούσα με δυο φίλες όταν μας σταματήσαν κάτι τύποι για σαχλό καμάκι. Κοντοστάθηκα πιο πίσω και λίγο αργότερα ένα γνώριμο αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά μου. Άνοιξε το παράθυρο, έσκυψα, με προσκάλεσε και μπήκα. Οι άλλες δυο μου 'κλεισαν το μάτι. Με πήγε βόλτα στη μεριά του ντοματάδικου. Ένα μεγαλειώδες στην εποχή του εργοστάσιο τώρα κλειστό και σκουριασμένο. Το προσπεράσαμε. Το κλίμα αλλάζει μόλις βγαίνεις στον κάμπο. Γύρω γύρω απλωνόταν η ψύχρα της Κωπαΐδας στα αμέτρητα χωράφια και τους απόμακρους λόφους της. Καθήσαμε πάνω στο καπό. Με τα άστρα ταβάνι κι ένα λεπτό, φινετσάτο φεγγάρι. Πειράγματα, συζητήσεις, γέλια φλερτ, μπόλικο φλερτ! Δάγκωμα στα χείλη. Ένα τύπος με γυρνά στο μανάβικο για να τον βοηθήσω να διαλέξει καλές ντομάτες. Ω, τι απίθανη νύχτα! Την θυμάμαι πάντα μ' έναν αθώο ρομαντισμό μιας ξεχασμένης ευγένειας.
Βγαίνω έξω με φράουλες και ντομάτες στην πάνινη σακούλα. Επιστρέφω στο σπίτι. Όλα γύρω μου μυρίζουν, μα μια μυρωδιά ξεχωρίζω. Αυτή του γιασεμιού. Οι γειτονιές ευτυχώς είναι γεμάτες από δαύτα και κυριολεκτικά στις πνοές των ανέμων μας σκορπούν απλόχερα τη μεθυστική οσμή τους. Να έκανα μια ζαβολιά; Να έκοβα λίγα κλαράκια για να μοσχοβολήσει και το δικό μου σπιτικό; Δεν κάνω τέτοια όμως, αλλά εσύ... Όπως τότε... Ένα μεσημέρι ήμουν στο μπαλκόνι όταν σε είδα κάτω. Κάτι κρατούσες κι έκανα πίσω για να μη με δεις και περίμενα. Χτύπησες το κουδούνι και προσπαθούσα να κρατηθώ και να κάνω την έκπληκτη αλλά δεν κρατήθηκα. Ποτέ δεν ήμουν καλή σ' αυτά. Γέλασα αμέσως και σ' έσπρωξα μέσα απορημένο δίνοντας σου ένα φιλί. Κρατούσες δυο κλαράκια γιασεμιού και δυο γλειφιτζούρια. Ναι, μου έκανες την πιο γλυκιά έκπληξη...
Έβγαλα μια φράουλα και την έφαγα. Είναι κι άλλα που γεμίζουν την πόλη. Τρυφερά ζεστές κι αρεστά δροσερές θερμοκρασίες, ελαφρύς ρουχισμός, γλυκιές νύχτες, παρέες, τσάρκες, έρωτες. Αρχίζει η καλύτερη της ανεμελιάς. Που το κλίμα προκαλεί άλλες προ-διαθέσεις. Τα μερόνυχτα σε παρασέρνουν με μια ιδιαίτερη προτίμηση στις νύχτες. Τρέλα, φόρα, χαμόγελα. Είναι κι η βεραντάδα. Πολύτιμη η βεραντάδα. Γεμίζεις έξω, αδειάζεις έξω. Μου λείπει εδώ στην πόλη. Είναι αλλιώτικη η εξοχή απ' αυτήν της πόλης, άλλος αέρας. Αχ, λίγο ζεσταίνει ο καιρός και τσουπ! Έξω! Η βεράντα ή η αυλή γίνεται το σπίτι και το σπίτι αποκτά σημασία για τα απολύτως απαραίτητα.
Κλείνω την πόρτα και πάω κατευθείαν στην κουζίνα. Κρατώ λίγες φράουλες στο νεροχύτη και βάζω τα ψώνια στο ψυγείο. Τις πλένω και τις πασπαλίζω σ' ένα μπολάκι με ζάχαρη, όπως έκανε πάντα η μαμά με τις πρώτες φράουλες που αγόραζε. Αυτές που ξινίζουν. Το τηλέφωνο χτυπάει. Να κανονίσουμε για το βράδυ. Ξέρω που θα σε πάω. Στην ταράτσα που λατρέψαμε κι οι δυο το καλοκαίρι εκείνο που μείναμε ολόκληρο, χωρίς άδειες κι οι δυο μαζί στην πόλη. Στην ταράτσα που περάσαμε αρκετές ερωτικές κι ατμοσφαιρικές νύχτες, να πίνουμε κοκτέηλ, να κουβεντιάζουμε, να ερωτοτροπούμε, να σιγοτραγουδάμε την ωραία τους μουσική.
Γεύομαι την πρώτη μπουκιά κι αισθάνομαι ότι γεύομαι τη νοστιμιά του έρωτα. Ναι, μου κάνει αυτή η σύγκριση. Σηκώνομαι και βγάζω ένα χαρτάκι απ' το συρτάρι του κομοδίνου. Ραβασάκι και ταξιδεύω σ' άλλο χρόνο. Ξύπνησα και βρήκα ένα post-it στο ψυγείο. Στις 7 θα είσαι από κάτω και θα με περιμένεις. Δεν ήθελες να ξέρω κάτι παραπάνω. Ευτυχώς έβαλα σανδάλια! Σαν τζέντλεμαν με περίμενες στην πόρτα, με συνόδεψες στο αυτοκίνητο και κρατώντας το χέρι μου και μου άνοιξες και την πόρτα για να καθήσω. Με πήγες σε μια αμμουδιά έξω απ' την πόλη προετοιμασμένος. Με μια μεγάλη ψάθα, ένα καλάθι κι ένα ραδιοφωνάκι. Νυχτερινό πικ-νικ, τι καλά! Το καλάθι μέσα είχε κρασί, δυο ποτήρια, φράουλες και βατόμουρα, πετσέτες και δυο κεριά. Ευτυχώς ήμασταν μόνοι μας. Μετά από κάποια ώρα σηκώθηκα και βούτηξα το πόδι στην ακροθαλασσιά. Κρύα ακόμα. Ήρθες και με σήκωσες στην αγκαλιά σου. Μ' έσυρες σ' έναν βουβό χορό. Ξυπόλητοι στην άμμο. Και μετά σ' έναν έρωτα ασυγκράτητο. Εκείνη τη νύχτα μας πήρε ο ύπνος και μας βρήκε η χαραυγή αγκαλιασμένους κι ας ήμασταν παγωμένοι. Τι αξέχαστη νύχτα χτίστηκε πάνω στην άμμο! Χαραγμένη στη νοσταλγία του έρωτα. Η σπουδαιότητα της αγάπης. Απλά κι αγαπημένα.
Κοίτα τώρα πόσες αναμνήσεις ξετυλίχθηκαν και πόσες άλλες στιγμές αδημονούν ν' αναφερθούν. Η μέρα είναι μπροστά ακόμα.
Είναι η μαγεία τούτης της εποχής. Δεν είναι η άνοιξη, δεν είναι το καλοκαίρι. Είναι η τσαχπίνα, μεταβατική εποχή που όταν έρχεται όλα μυρίζουν αλλιώς.
Μμμμ... Μύρισε καλοκαιράκι... Κι άλλο καλοκαιράκι περνάει και περνάει μαζί σου...

Μικρές περιπλανήσεις μ' εκείνους που δεν ήρθαν

στις άδειες ώρες θ' ακουμπήσεις, θα χαθείς

ψεύτικα σα στολίδια τα λόγια σου λυγάνε

πως να σωθείς

Της πρώτης μου αγάπης τις ωραίες τις στιγμές

που να τις βρω

κοντά μου πάντα θα 'ναι

στον δρόμο, στο λιμάνι, στον σταθμό

στο παγωμένο χέρι, στον αποχωρισμό

στα θλιμμένα τα βράδια, στον καφέ τον πρωινό

Φθαρμένες παραστάσεις ένας αγέρας κλαίει

σχεδία η ζωή δεν θα προφτάσεις αλλού να πας

στο κρύο άδειοι δρόμοι η πόλη κρυφά γελάει

να μ' αγαπάς

Again

Από κάτω ακούγονται φωνές. Κάνουν πάρτυ. Διασκεδάζουν. Μόλις έκλεισες την πόρτα, πήγες μέσα να ετοιμαστείς. Κι εγώ στέκομαι σαν άγαλμα μπροστά στο παράθυρο. Δεν κοιτώ την θέα του. Εσένα κοιτώ. Τότε που γελούσες. Χόρευες και μ' έφερνες ολοένα και πιο κοντά σου για να μου τραγουδήσεις στ' αφτί. Εμένα κοιτώ. Που δεν σε κοίταξα. Δεν σου έγνεψα. Απλώς έγνεψα. Πλησιάζει η ώρα ετούτη;
Περιμένω. Κοιτώ κάτω τους δρόμους. Τότε που περπατούσαμε αγκαλιασμένοι. Τότε που τρέχαμε να γυρίσουμε γρήγορα λόγω βροχής. Τότε που τρέχαμε να γυρίσουμε γρήγορα εδώ, να κάνουμε έρωτα πίσω απ' την πόρτα. Γιατί δεν κρατιόμασταν...
Κάθομαι στην πολυθρόνα. Κοιτώ το παράθυρο. Δεν κοιτώ την θέα του. Την αντανάκλαση του κοιτώ. Τότε που έφτιαχνες μια κούπα κακάο και το πίναμε μαζί. Καθόμουν στα πόδια σου στην ίδια πολυθρόνα. Τότε που η ματιά μου στα έλεγε όλα... Βλέπω τα χέρια μου να βγάζουν ένα τσιγάρο από το πακέτο και να το ανάβουν. Δεν σ' αρέσει να καπνίζω, το ξέρω, τώρα όμως το θέλω. Ένα πορτοκαλί μπαλάκι φώτισε για μια στιγμή. Καπνός το ξεθώριασε. Τι δεν έχει ξεθωριάσει; Μ' αγγίζεις στην πλάτη. Τρυφερά ή δεν σ' άκουσα; Για να φύγουμε. Σηκώνομαι. Ρίχνω μια τελευταία ματιά στο παράθυρο. Δεν κοιτώ την θέα του. Εσένα κοιτώ που απουσιάζεις από το τζάμι. Ξεφυσώ την τελευταία ρουφηξιά καπνού και το σβήνω. Σβήνω τα φώτα, κλείνω την πόρτα και κλειδώνω. Έχεις ήδη κατέβει. Δε με πρόσεξες σήμερα. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και κατεβαίνω απ' τα σκαλιά.
Έχεις ήδη βάλει μπρος. Μπαίνω στ' αμάξι και ξεκινάς. Κοιτώ τον καθρέφτη. Βλέπω χείλη ανέκφραστα. Κοιτώ το παράθυρο. Δεν κοιτώ την θέα του που τρέχει. Εμάς κοιτώ. Τότε που οδηγούσες και κρατούσες το χέρι μου σ' όλη την διαδρομή, ακόμα κι όταν άλλαζες ταχύτητες. Τότε που σου έκανα μασάζ στον αυχένα και το απολάμβανες χαμογελαστός. Τότε που με φιλούσες σε κάθε κόκκινο φανάρι. Σταματάς σε κόκκινο φανάρι και λέω τ' όνομα σου. Με κοίταξες αμήχανος. Κάτι πήγες να πεις, μα μόλις άναψε πράσινο και ξεκινάς. Κοιτώ τον καθρέφτη. Βλέπω χείλη σπασμένα. Κοιτώ το παράθυρο. Δεν κοιτώ την θέα του που τρέχει. Εμάς κοιτώ. Τώρα, εδώ μέσα. Μέσα στην σιωπή. Πως ήμασταν, πως είμαστε! Μου ξεσκίζει την ψυχή! Φτάνει! Βγάζω το εισιτήριο σου. Κοιτώ τον καθρέφτη. Βλέπω χείλη παραδομένα. Κοιτώ το παράθυρο. Βλέπω την θέα του που τρέχει να σταματά. Ανοίγω την πόρτα, αφήνω το εισιτήριο να πέσει μέσα στ' αμάξι, βγαίνω και κλείνω την πόρτα μ' όση ορμή με κυρίευσε!
Τρέχω! Σ' ακούω να με φωνάζεις. Τι να το κάνω τώρα! Τρέχω, τρέχω! Δεν ξέρω τι κάνεις. Αν με κυνηγάς ή αν  μ' άφησες. Δε με νοιάζει! Τρέχω, τρέχω, τρέχω! Να ξεφύγω! Να μην τα θυμάμαι! Τρέχω! Μόνο βουή στα αφτιά!
Βλέπω το μπαρ πιο κάτω και σταματώ λαχανιασμένη. Κρύβομαι πίσω από ένα φορτηγό. Ακουμπώ σ' έναν τοίχο κι αργοτσουλώ στο πεζοδρόμιο. Τα πόδια διπλώνουν και τα χείλη ξεσπούν πάνω τους για λίγο. Ακούω το κινητό. Το σβήνω. Ακούω μουσική. Σηκώνομαι. Κοιτάζομαι σε μια βιτρίνα. Σουλουπώνω τα μαλλιά, φρεσκάρω τα μάγουλα και προχωρώ. Δίνω το εισιτήριο και μπαίνω.
"If I was to walk away from you, my love, could I laugh again?". Σωτήριο; Χειρότερο;  Δεν ξέρω. Πάω και στέκομαι στο ίδιο σημείο. Εδώ που γνωριστήκαμε, εδώ τι θα γίνει σήμερα; Αφήνομαι. "Without your love, you're tearing me apart". Ένα σκούντημα με ξυπνά. Κάποιος ήθελε να περάσει. Κι εγώ κοιτάζω γύρω μου μπας και σε δω. Θέλω να σε δω; Θέλω να με βρεις; Αφήνομαι ξανά. Το τραγούδι τελειώνει σιγά σιγά κι εσύ ακόμα να φανείς. Ένας ψίθυρος με ξαφνιάζει. "Θα ξαναγελάσουμε, θα δεις...". Μου χαϊδεύεις τα μαλλιά και με τ' άλλο χέρι στο πηγούνι με γυρνάς στα μάτια σου. Μου στραβοχαμογελάς. Ξέρεις ότι έχω αδυναμία σ' αυτό. Κοιτάζω πάλι στην σκηνή κι έπειτα μ' αγκαλιάζεις από πίσω. Κι εγώ χειροκροτώ. Και νιώθω μουδιασμένη. Μπορώ να σου χαμογελάσω; Ξανά;

(- A story inspired by Archive's song "Again")

But I believe in Love*


Nick Cave & The Bad Seeds - Into my arms

Σήμερα αποζητώ μόνον την σιωπηλή αγκαλιά σου. Δίχως φωνές, χωρίς φιλιά. Αυτό.

Ανυπέρβλητη φωνή, ανυπέρβλητη σκηνή...!

(Tom Hanks listening to Maria Callas at "Philadelphia")

How can you say that your truth is better than ours?*

Mumford & Sons - I gave you all

Επιστρέφω, δίχως να το επιτρέπω, σ' όσες αλήθειες χτίσαμε μαζί.

Και κοίτα να δεις, καταλήγω σ' όσες λεπτομέρειες θυμάμαι ακόμα μιας ανάμνησης, την οποία εσύ προκάλεσες και την φυλώ σαν φυλαχτό. Δεν θέλω να ξεχνώ, μήτε να μετρώ τι λείπει απ' την αλήθεια μας...

Και κοίτα να δεις ένα μυστήριο, τώρα τελευταία έκπληκτα με συντροφεύουν οι γλυκιές μουσικές του Χατζή...

- Στα χείλη σου να συλλαβίζω...*
                                                                                                  

Χάρις Αλεξίου & Κώστας Χατζής - Ανεμοστρόβιλος η αγάπη

Κάποιοι άνθρωποι είναι πράγματι ξεχωριστοί επιλεκτικά.

Δεν είναι συγγενείς αλλά τους θεωρείς δικούς σου ανθρώπους.
Δεν είναι απλά φίλοι, είναι κάτι ανώτερο κι από κολλητό φίλο.
Δεν είναι μια σχέση απλή, εξελισσεται σε μια φιλία πολύ προσωπική γιατί νιώθετε απόλυτα ελεύθεροι. Γιατί ξέρουν ο ένας τον άλλον ολοκληρωμένα.
Είναι οι άνθρωποι που ξεχωρίζεις ανάμεσα σε όλους όσους θεωρείς κοντά σου. Κι αυτοί συνήθως είναι λίγοι, πολύ λίγοι.
Κι αν απομακρυνθούν, κι αν απογοητευτούν, κι αν χαθούν, κι αν νευριάσουν, δεν ξεχνιούνται.
Γιατί πάντα γνωρίζει ο ένας τον άλλον.
Γιατί πάντα καταλαβαίνει ο ένας τον άλλον.
Έχω μια παράξενη δάθεση τελευταία, χωρίς να είναι απαραίτητα ταλαίπωρη ή κακή. Απλά παράξενη. Κι ενώ διερωτόμουν γιατί, σ' ένα λεπτό το είδα μπροστά μου. Και μετά πέρασαν όλα κατάματα εμπρός μου.
Είμαι θυμωμένη μαζί σου αλλά μου λείπεις...
Θέλω πάλι να ξενυχτήσουμε μιλώντας, συζητώντας όπως τότε...
Μόνο οι δυο μας κι η ελευθερία στις πραγματικές μας αλήθειες τις νυχτερινές ώρες...

Η τρυφερότητα της νύχτας, η απόλαυση της βεραντάδας, η αίσθηση του ξυπόλητου, η μυρωδιά του αγιοκλήματος και του γιασεμιού μαζί, ο αχός των φωνών και του αέρα, η ανεμελιά της παρέας, η ελευθερία των γέλιων, η νοστιμιά των summery cocktails και του πεπονιού, η ξάγρυπνη κουβέντα της ανατολής, το γραφικό θερινό σινεμά, οι υπαίθριες συναυλίες, η δροσιά της αμμουδιάς και του νερού, η περιπλάνηση σ' άγνωστα σοκάκια, η γεύση ενός φιλιού, η ομορφιά του έρωτα, η νύχτα του καλοκαιριού...
Σα σουρουπώνει αλλάζει η όψη της όλη, σα σουρουπώνει η καλοκαιριά ομορφαίνει.

Μιλάς για μια ανάμνηση...

Ακούς ένα τραγούδι που στιγμάτισε μια ανάμνηση...
Και μιλάς για μια ανάμνηση κι ακούς το τραγούδι που την στιγμάτισε. Ταυτόχρονα και τυχαία.
Ανάθεμα τις συμπτώσεις που σηκώνουν (όχι ένα) ποτηράκια μνημών!
Και δεν τολμώ να πάω ξανά σε συναυλία του...
Εις υγείαν, λοιπόν!

- Τώρα που γρήγορα βραδιάζει, σαν τραγουδάκι θα στο πω*

Μίλτος Πασχαλίδης - Ακόμα σ' αγαπώ

Δεν ψάχνω τα λόγια πίσω απ' τα λόγια

Δεν ψάχνω τα λόγια πίσω απ' τα λόγια.
Δεν ψάχνω κρυμμένες υπόνοιες.
Δεν ψάχνω αυτό που θα 'θελα ν' ακούσω.
Δεν ψάχνω τ' άλλο που ήθελες και δεν είπες.
Ακούω τι μου λες κι ως εκεί.
Πορεύομαι μ' αυτό που μου δίνεις.
Άλλο σε διαβάζω. Άλλο σε ξέρω. Άλλο σε συμπληρώνω.
Κι άλλο να σ' ερμηνεύω.
Μη μου το ζητάς λοιπόν!
Τέλος.-

Simple little things?

- Little things I should have said and done, I just never took the time*

Willie Nelson - Always on my mind

Did you ever want to say something to someone, but you didn't?

How many times do we have whispered those specific words?

We have these little moments but, after all, we say nothing and we regret it.

What are you looking for?

Do you know what are you looking for?

Will you go for whatever you're looking for?

Do you know who makes you really happy? Have you ever told him/her that?

Somehow these steps seem to be a way to move on.

Yeah... Don't let anyone or anything to stop you. Don't let luck or chances to blow away. Don't let time to be your excuse. Don't let shame, doubt or fear to block you.

It sounds general. It sounds natural. It sounds simple. Is it?

I don't know... I know that it's getting often complicated, difficult, painful, lonely, angry or hard. But somehow simplicity makes them look easier, as love makes all look prettier.

Simple words. Simple lyrics. Simple but meaningful feelings. Do it! It may worths trying.

Songs and your thought

Now I'm watching you just thinking...

I only wanted you to know...

Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που υπάρχεις εδώ.

Απόψε ακούω ντουέτα, μόνο. Και η σκέψη μου είσαι 'συ, μόνο.

Για σένα ήταν πάντα απλό να ψάξεις να με βρεις...

Τι καθαρός στίχος!

Αυτό με γοητεύει τόσο σε σένα. Αυτό!

Ξέρεις και με ψάχνεις και με βρίσκεις κάθε φορά.

Σαν τις μυστικές μας στιγμές που τραγουδάμε μαζί κι ας φαλτσάρουμε αδιάφορα. Γελάμε μαζί...

Αχ, στιγμές μου! Στιγμές μου εσείς...

Εσείς που αισθάνεστε μόνες. Φυσικά μόνες. Σπαραχτικά, μόνες.

Εσείς που χέρια ζυγώνετε ενός εκατομμυρίου χρυσή στοργή, κουβαλάτε τώρα σωρό σακιών από ανώνυμους κόμπους, να ξεπηδούν λες και κάτι σώζουν και σας κοπιάζουν.

Εσείς που όσους χωρώ μέσα σας, στον καπνό ενός τσιγάρου τους τυλίγετε να εξανεμίζονται λίγο - λίγο, σαν αφύλαχτες στάχτες αφημένες στο φύσημα του νοτιά.

Τώρα τι θέλετε και με μπλέκετε;

Γλύκες μου, δεν είστε οι εισβολείς της νύχτας που λαχταρώ. Φύγετε!

Την άλλη τη μοιραία αποζητώ που μ' εγκλώβισε στην φάκα που μου 'στησε ψάχνοντας. Μη με ρωτήσετε τι...

Με κάνετε παράξενη να νιώθω. Ανήξερη του αναγνωρίσιμου εαυτού.

Μη μου φέρνετε το μπαγάσα χρόνο εδώ μπροστά μου! Όλα τα παγιώνει στα λεπτά του.

Άσε, χρόνε, σφραγισμένο το μικρό πορτάκι, τούτο που κρατά κοιμισμένο και τον πιο σκληρό νου!

Καλά τα έχω. Ξένα μη με μεθάς.

Δεν αδειάζω το πιοτό μου σ' ανθρώπους κι αγάπες.

Δεν θέλω να μετρήσω, μήτε ν' ανασκοπήσω, μήτε να θυμηθώ...

Άσε με να μυρίσω στον νυχτερινό αέρα τι με περιμένει και φύγε...

Στιγμές μου εσείς, πονηρές αλήτισσες της μεγαλύτερης γερόντισσας της μοναξιάς, φύγετε!

Κι εσύ μην τρέπεσαι σε φευγιό, σ' εκλιπαρώ! Σχεδόν ουρλιάζω.

Δεν θυμάμαι να σ' ευχήθηκα μ' όση πίστη ξέμεινε.

Δεν θυμάμαι να σ' ευχήθηκα με τόση ηχηρή φωνή που γδαρμένα μάχεται με τα πνευμόνια κι απέλπιδα βραχνιάζει, ανάσα την ανάσα, λέξη τη λέξη.

Άντε έλα! Έλα πάλι και πάρε με απ' το χέρι!

Συγνώμη Ελλαδίτσα αλλά μπούχτισα!

Έχεις παρατηρήσει ότι η πρώτη ερώτηση που σου κάνουν, μετά το τυπικό χαιρετισμό, είναι αν έχεις δουλειά;

Σήμερα ρώτησα αν έγιναν επεισόδια στην 25η Μαρτίου, γνωρίζοντας ήδη τα μέτρα που πήραν και σχολιάζοντας τα αρνητικά και στο όχι απάντησα ″Καλύτερα. Πάλι να' χαμε ζωντανές συνδέσεις, πόσα ν' αντέξει κι η Αθήνα;″.

Βαρέθηκα τα σχόλια, ότι έχουμε, λέει, χούντα και πόλεμο. Αμ δεν είναι έτσι ο πόλεμος αγάπη μου! Άμα όμως διαφωνήσεις με τον άλλον που κυκλοφορεί ελεύθερα, διαβάζει ελεύθερα, μιλά ελεύθερα, γράφει ελεύθερα, τότε θα σε βρίσει.

Βαρέθηκα και τους μεγάλους να μου λεν ″εμείς τα φάγαμε τα ψωμιά μας, εσείς τι θα κάνετε έτσι όπως τα κάναμε″.

Φέτος κλείνω τα 29 και το αίμα μου ακόμα βράζει για τα καλά. Εντάξει, ίσως να μην έχω τις ίδιες αντοχές στα απανωτά ξενύχτια, αλλά μόλις ο πρώτος ρίξει τα βέλη της κρίσης, θ' ακούσεις την φωνή μου μαραμένη ν' αλλάζει τόνο.

Πάντοτε πίστευα ότι η παιδεία αποτελεί την βάση και θέτει τα θεμέλια για ένα καλύτερο, ένα σωστότερο κράτος και μετά τα όλα υπόλοιπα.

Όμως…

Όταν πας στο ΤΣΑΥ για τα χαρτιά σύνταξης του αποθανόντος πατέρα σου και σου ζητούν επανειλημμένα δήλωση του αποθανόντος, δηλαδή του πεθαμένου για να τα λέμε λαϊκά! (Ένα λεπτό να πάρω τον Άγιο Πέτρο!)

Όταν πας στην εφορία και δεν τελειώνεις την δουλειά σου όταν σε στέλνουν σε άλλο γκισέ για σφραγίδα, καθώς ο υπάλληλος απουσιάζει και το κενό του σφραγιδά βλέπεις είναι δυσαναπλήρωτο για να στην βάλει συνάδελφος!

Όταν διευθυντικός υπάλληλος κρατά τα χαρτιά σου για μήνες στο γραφείο του επειδή μπορεί και το γουστάρει.

Όταν η άλλη κλέβει 7.000.000 € και μιας και θυμήθηκαν τώρα τον έλεγχο, αυτή ευθαρσώς δίνει πίσω 1.100.000 € (ή κάπου τόσα) σε μετρητά που έκρυβε, λέει, στο σπίτι της για ώρα ανάγκης παρακαλώ…! Τα άλλα καπούτ!

Τα παραδείγματα είναι πολλά κι όλοι έχουμε ν' αφηγηθούμε δικά μας και γνωστών μας.

Να τα πω πιο γενικευμένα τα χάλια;

Πως διάολο έγινε το δημοσιοϋπαλληλίκι επάγγελμα προνομιούχο και κερδοφόρο και καταντά κοτζάμ ακαδημαϊκός καθηγητής ξεπεσμένος;

Όταν η γραφειοκρατία σου δίνει πεντακόσια δικαιολογητικά για ότι και μόλις τα συγκεντρώνεις, σου δίνουν σαδιστικά άλλα τόσα.

Όταν οι δημόσιοι υπάλληλοι δουλεύουν όσο γουστάρουν.

Όταν οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν τουπέ ως το ταβάνι και φέρονται εξουσιαστικά ανώτερα με την ευγένεια ξεχασμένη απ' το λεξικό εξυπηρέτησης.

Όταν οι αστυνομικοί γίνονται μάγκες όποτε θέλουν.

Όταν οι κουκουλοφόροι τα κάνουν λαμπόγυαλο και οι ματατζήδες τους αφήνουν - άσε στην άκρη την αιτία.

Όταν λαδώνεις για μια άδεια, ένα χαρτί, ένα δίπλωμα, μια θέση και δεν ξέρω 'γώ τι!

Όταν χτίζονται αυθαίρετες επαύλεις και γκρεμίζεις τα μικρά σπίτια.

Όταν δίνονται επιχορηγήσεις και δεν ξέρουν που πάνε τα λεφτά.

Όταν οι αγρότες δουλεύουν τρεις μήνες το χρόνο και γκρινιάζουν κι απαιτούν αλλά μυαλό δεν βάζουν.

Όταν οι τυφλοί διπλασιάζονται μέσα σε λίγα χρόνια και δίνονται τα επιδόματα λες και μοιράζουν τσίχλες.

Όταν το δημόσιο σχολείο γίνεται γραφικό χάσιμο χρόνου και τα παιδιά λιώνουν στα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα.

Όταν το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι κλειστόμυαλο.

Ο χουλιγκανισμός στα γήπεδα. Μην θίξω τα λεφτά του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού...

Όταν οι μετανάστες ζουν άθλια.

Όταν οι παραλίες ιδιωτικοποιούνται.

Όταν καίγονται τα δάση κάθε καλοκαίρι με συνέπεια.

Όταν φροντίζουν ν' αφανίζουν κάθε πράσινο στις πόλεις.

Όταν δεν δίνονται τα λεφτά - βοήθεια στους όποιους πληγέντες.

Όταν οι φοροφυγάδες την γλυτώνουν.

Όταν τα δημόσια πρόσωπα την γλυτώνουν επειδή είναι διάσημα.

Όταν η εκκλησία παραμένει στο αφορολόγητο.

Όταν υπήρχαν εορτοδάνεια, διακοποδάνεια κλπ, αν είναι δυνατόν!

Όταν η διασκέδαση μένει ακριβή χωρίς να πέσει ευρώ κάτω.

Όταν η αγορά δεν ρίχνει τις τιμές.

Όταν η οικονομική ιεραρχία είναι ένα μπουρδέλο κι ας συμβαίνει παντού.

Όταν έχεις να πάρεις 20 φάρμακα και σου πετσοκόβουν την ασφάλιση.

Όταν ο βασικός μισθός κατεβαίνει στα 500 € με μηνιαίο κόστος ζωής ακριβότερο.

Όταν μειώνονται οι συντάξεις κάτω των (ας πούμε) 700 €.

Όταν αυξάνονται τα εισιτήρια των μέσων μεταφορών.

Όταν οι μισθοί, οι συντάξεις, τα προνόμια των βουλευτών δεν αγγίζονται.

Όταν ο τουρισμός συνεχίζει ανεξήγητα ακριβός ενώ τα παράλια της Τουρκιάς πληθαίνουν (με εξήγηση αξιοποίησης κι όχι ρατσισμού).

Όταν ανοίγονται δύο και περισσότερα νοσοκομεία στην επαρχία χωρίς πλήρες προσωπικό κι εξοπλισμό.

Όταν λαδώνεις γιατρό - δημοσίου ή ιδιωτικού - νοσοκομείου για να κάνει το αυτονόητο. Έτσι γιατί είθισται.

Όταν η επίσκεψη ξεφεύγει απ' το νόμιμο κόστος. Για έλα στην επαρχία να δεις...!

Όταν πάει ο πλούσιος κι ο διάσημος και δεν πληρώνουν που τα 'χουν αλλά πληρώνει ο κοινός θνητός που δεν τα 'χει χωρίς εκπτώσεις.

Ας σταματήσω τα γιατρικά γιατί παιδί γιατρών είμαι και πολλά μπορώ να πω ακόμα.

Όταν η Αθήνα παραλύει στις απεργίες κι όταν η Αθήνα βιάζεται στις διαδηλώσεις.

Όταν η Ελλάδα κατεβάζει ρολά όλο τον Αύγουστο με μια ταμπέλα ″κλειστόν το κατάστημα″.

Όταν νέα κατηγορία αστέγων δημιουργείται - οι νεοάστεγοι.

Όταν η παιδεία κι η υγεία πηγαίνουν απ' το κακό στο χειρότερο.

Όταν το κοινωνικό κράτος διαλύεται.

Όταν μίζα, μέσο, εκμετάλλευση γίνονται ″θεσμός″.

Όταν η αξιοκρατία υποβιβάζεται όσο δεν πάει.

Είναι κι άλλα...

Ναι, δεν είναι υπεύθυνοι μόνο οι από πάνω. Δε μπορούν να τα κάνουν μόνοι τους. Είναι κι από κάτω συνυπεύθυνοι. Ένα γεμάτο πάρε - δώσε.

Αυτό είναι το σύστημα μας.

Αυτή είναι η νοοτροπία μας. Να πηγαίνεις στην παραλία για ν' απολαύσεις την θάλασσα και να φεύγεις, αφήνοντας σκουπίδια να κείτονται στην άμμο! Κι εγώ καπνίζω, ρε άνθρωπε, αλλά φροντίζω να παίρνω μαζί μου φορητό τασάκι!

Τα κάναμε ρόιδο. Τα κάνουμε ρόιδο!

Δεν βάζω όλους κι όλα στο ίδιο καζάνι, το κοινότυπο βάζω!

… Όμως (συνεχίζοντας) η παιδεία είναι ραγισμένη και στον πάτο βυθισμένη!

Θυμάμαι την ομιλία της Άννας Βαγενά, ανεπιτήδευτη στο βήμα της βουλής. Απλή εμφάνιση, καθημερινός λόγος. http://www.youtube.com/watch?v=BDQomVhyvB0 *(κλικ!)

Για τα απλά οικονομικά. Για την δυσφορία του λαού και την έκρηξη του. Για το ρημαγμένο περισσότερο κέντρο της Αθήνας. ″Που πήγαν τα εκατομμύρια, που″ είπε. ″Για περπατήστε, σας παρακαλώ, μια φορά στο κέντρο της πόλης μόνοι σας, για περπατήστε″ είπε.

Ναι, πολύ θα ήθελα να δω τους βουλευτές να περνούν ένα μήνα, ένα μήνα μόνο, με τον βασικό μισθό και δίχως τις βουλευτικές πολυτέλειες!

Σήμερα υπάρχει: ένα ΠΑΣΟΚ που τρώγεται με τα ρούχα του, να λοξοδρομεί απ' την σοσιαλιστική του ταυτότητα και με αρχηγό πλέον τον υπουργό οικονομικών, μια ΝΔ που θέλει απλά να λέγεται κυβέρνηση, με αρχηγό απ' τον άφαντο πλην ″θωρακισμένης οικονομίας″ Κωστάκη στον κάποτε προδότη της φιλόδοξο Αντωνάκο που αλλού πατά κι αλλού βρίσκεται, ένα ΚΚΕ που έχει μείνει κολλημένο στην δεκαετία του 70 και την Αλέκα αμανάτι, έναν ΣΥΡΙΖΑ με αρχηγό έναν είρωνα που υπερβολλολογεί και λερώνει την αριστερά, ένα ΛΑΟΣ που τα 'χει χαμένα, μια ΔΗΜΑΡ που ακόμα παραπατά, τους Πράσινους Οικολόγους που τους είδαμε μια και μοναδική φορά στην προεκλογική τηλεοπτική συνέντευξη των έξι και μια Ντόρα με το αποτυχημένο πείραμα της αφού το παρελθόν της ΝΔ έχει αποδείξει ότι όποιος φεύγει καίγεται κι ας ξαναγυρνά.

Μιλούν, φωνάζουν, κατηγορούν το ένα το άλλο, αλλά μια ευθύνη αρνούνται ν' αναλάβουν. Τουλάχιστον δημόσια.
Ναι, λαχταριστές ακούγονται οι εκλογές! Ναι, οι επιλογές ψήφου είναι μία και μία ορθές! Ουουουου…!

Γιατί άντε και θες να δώσεις ένα μάθημα απ' τις κάλπες. Γιατί άντε και θες ρίξεις λευκό ή άκυρο, αυτό (άλλο πάλι και τούτο) πηγαίνει υπέρ του πρώτου κόμματος. Γιατί οι επιλογές είναι πιάσ' τ' αβγό και κούρευτο!

Παρόλα αυτά, πάλι στατιστικά, γίνεται στροφή στην δεξιά. Πανευρωπαϊκά. Γιατί η δεξιά είναι πιο συσπειρωμένη και βγαίνει κερδισμένη, πάλι.

Τι σκατά δεν καταλαβαίνουν οι σοσιαλιστές και οι αριστεροί και σπάνε σε κομμάτια;

Δεν είμαι τόσο σίγουρη ότι, αν φύγουν όλοι οι βουλευτές κι έρθουν νέοι και φρέσκοι, θ' αλλάξει κάτι.

Ούτε είμαι τόσο σίγουρη ότι όλοι πια οι πολιτικοί μας είναι ανίκανοι ή χωμένοι μες την διαφθορά. Πέρα απ' όλα τα σκατά, προτάσεις έξυπνες κι αξιόλογες έχουν ακουστεί κι ας πηγαίνουν άπατες. Αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα.

Τείνω να πιστέψω ότι οι πολιτικοί και κυρίως οι πρωθυπουργοί μας, τουλάχιστον στη νεώτερη ιστορία μας, τα θαλασσώνουν με τους χειρισμούς. Εκεί μάλλον χρειάζονται μαθήματα.

Δεν ξέρω τι φταίει... Μη μου πεις αμέσως η εξουσία! Δεν ξέρω, για την ακρίβεια δεν έχω ιδέα τι γίνεται μέσα σ' αυτά τα γραφεία.

Ξέρω ότι σήμερα δεν θα 'θελα να 'μαι πολιτικός στο χάος!

Θα 'θελα να υπάρχουν συνέπειες και τιμωρίες αλλά ουσιαστικές τιμωρίες δεν δίδονται για να τρίζουν λίγο τα δόντια όλων.

Άλλο χάος κι η δικαιοσύνη!

Δεν δικαιούσαι να είσαι επαναστάτης όταν υπογράφεις τις συμβάσεις που σου σερβίρουν και καταπατούν τα εργασιακά σου δικαιώματα.

Επαναστάτης δεν είσαι όταν πετάς πέτρες και σπας τα μάρμαρα.

Επαναστάτης δεν είσαι όταν καις την Αθήνα.

Επαναστάτης δεν είσαι όταν καις καταστήματα με πιθανή ζημία την απόλυση εργαζομένων.

Επαναστάτης δεν είσαι όταν βρίζεις αυτόν που τιμά την 28η Οκτωβρίου γιατί πολέμησε τότε. Κάν' το σε μια καθαρή πολιτική του εμφάνιση!

Επαναστάτης δεν είσαι για να πας να ρίξεις καρέκλες, γιαούρτια και βριξίδια στον Νταλάρα και δεν σέβεσαι κυρίως τον κόσμο που πήγε να ξεσκάσει. Μην πας! Απλό.

Επαναστάτης δεν είσαι όταν αμαυρώνεις το Πολυτεχνείο στην επέτειο του.

Επαναστάτης δεν λέγεσαι για να το διαφημίσεις.

Δεν δικαιούσαι να λέγεσαι επαναστάτης εάν δεν ξέρεις να σέβεσαι!

Δε μπορείς να λες ότι δε μπορείς το άδικο εσύ όταν το ανακάλυψες τώρα με την κρίση και μόνο στην Αθήνα.

Το δήθεν ξέρει να βγαίνει στην επιφάνεια με τον τρόπο του και σε μαρτυρά.

Δεν ξέρω τι επανάσταση μπορούμε να κάνουμε τώρα μα η επανάσταση χρειάζεται συλλογικότητα.

Κι οι Έλληνες μπορούν να δείξουν συλλογικότητα αν θέλουν, παρόλο που έχουν την τάση να φαγώνονται μεταξύ τους.

Να το πω πιο απλά; Σκέψου τι θα γινόταν αν κανένας Έλληνας δεν υπέγραφε τις νέες συμβάσεις που καταπατούν εργασιακά δικαιώματα. Να το πάω παραπέρα; Αν κανένας Ευρωπαίος δεν υπέγραφε τις συμβάσεις και απαιτούσε τα δικαιώματα του. Τι θα έκανε τότε η ευρωπαϊκή ένωση; Σου μοιάζει σενάριο; Κι εμένα! Αυτή όμως είναι η δύναμη μας και την αφήνουμε να κοιμάται. Και κάπως έτσι φτάσαμε ως εδώ.

Θυμάμαι εδώ το περσινό, ευγενικό άρθρο "Η επανάσταση των σιωπηλών" του Γιώργου Γραμματικάκη και το χειροκροτώ.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5339 *(κλικ!).

″Η σιωπή είναι το ανώτερο στάδιο της πολιτικής ωριμότητας. Αν οδηγήσει στην επανάσταση, θα είναι μια επανάσταση αληθινή, αφού για πρώτη φορά δεν θα δεσμεύεται από τα λόγια της. Θα δεσμεύεται μόνον από τα αισθήματα της.

Η επανάσταση των σιωπηλών, δεν απευθύνεται λοιπόν σε ορισμένες τάξεις κοινωνικές, ούτε υπόσχεται ευημερία και δικαιώματα. Υπόσχεται μόνον μια άλλη γλώσσα: Την ξεχασμένη γλώσσα της ειλικρίνειας και της ευθύνης. Δεν επιδιώκει την εξουσία, αφού όπως απέδειξε η Ιστορία, αυτό οδηγεί στην βία και τον εκφυλισμό. Επιδιώκει, όμως, να αποδώσει στον άνθρωπο την εξουσία της ζωής του, να απαντήσει στην βουβή απόγνωση της σιωπής του. ″Η επανάσταση″ σχολιάζει ένας θεωρητικός της, ″συνιστά μια πνευματική αναταραχή, μέσω της οποίας μια ομάδα ανθρώπων επιδιώκει να θέσει νέα θεμέλια για την ύπαρξη της."″

Αχ, μου λείπει η φωνή των ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών!

Θες, άνθρωπε, να κάνεις θόρυβο;

Πήγαινε έξω απ' τα σπίτια των πολιτικών και μην τους αφήνεις να βγουν!

Μην τους αφήσεις να βγουν απ' τα αυτοκίνητα τους!

Κλείσ' τους μέσα στην βουλή και μην τους αφήσεις να βγουν!

Όσο και να ταλαιπωρήσεις τον κόσμο, το αφτί του πολιτικού δεν ιδρώνει! Πώς να το κάνουμε!

Εντάξει ″Ελλαδάρα, φίλε μου, Ελλαδάρα″. Εντάξει ″Σαν την Ελλάδα καμιά″. Αλλά εντάξει και στο ″Ελλάς το μεγαλείο σου″.

Όπου κοιτάξεις κάτι μπάζει στην Ελλάδα. Ξέρω, ξέρω, γίνεται κι αλλού, αλλά τούτη τη στιγμή δε με νοιάζει γιατί δεν ζω στο αλλού, ζω εδώ! Μη μου πεις μόνο τα στραβά της κοιτώ. Είναι όμως πολλά. Αλλά μην περηφανευόμαστε και γι' αυτά κιόλας! Δεν σηκώνουν καλή μοναδικότητα ή φήμη παρά μόνο ντροπιαστική παραδοχή. Ας έχουμε καμάρι τις ομορφιές της! Όλοι τις γνωρίζουμε.

Μαζί με τις ομορφιές πάνε κι οι ασχήμιες, συμφωνώ.

Χαζή δεν είμαι και ούτε υπνοβατώ. Κανένας τόπος δεν είναι ουτοπικός.

Νιώθω περήφανη και νιώθω ντροπιασμένη, αλλά αυτός είν' ο τόπος μου!

Το σύστημα κατηγορώ που προήλθε απ' τη νοοτροπία μας. Τη νοοτροπία κατηγορώ που τα λάθη της μας μαστιγώνουν τώρα και θα μας μαστιγώσουν δεινά. Ένα μεγάλο μπουρδέλο κι άντε να το βάλεις σε τάξη...

Ξέρω ότι φταίξαμε και το πληρώνουμε. Ακόμα κι αυτός που έχει το κούτελο του καθαρό. Φταίμε όλοι, όχι μόνο οι πολιτικοί. Ξέρεις γιατί, μην κάνεις τον ανήξερο σ' αυτά τα θέματα! Τη ρετσινιά μόνοι μας την βγάλαμε! Όλοι συμβάλλαμε με το όποιο λιθαράκι σ' αυτόν τον φαύλο κύκλο.

Η διαφορά βρίσκεται στη μοιρασιά του άδικου και του δίκαιου. (Αλίμονο!)

Αν γίνει η αρχή (αμήν και πότε!), τότε ίσως δωθεί η προσοχή σ' αυτά τα άμοιρα θεμέλια όπως πράγματι τους αρμόζει κι ίσως, ίσως η νοοτροπία γιάνει και δωθεί η αξία που χρειάζεται η παιδεία.

Καλώς ή κακώς η κρίση έχει γίνει αναπόσπαστο θέμα κουβέντας μ' όποιον συνομιλήσεις.

Καλώς ή κακώς η κρίση σου βγάζει έναν ανθρώπινο κι έναν απάνθρωπο χαρακτήρα.

Έχουμε κρίση και όλοι και θα την υποστούμε και θα την πολεμήσουμε όσο μπορούμε και θα προφυλαχτούμε.

Πρέπει όμως ν' αναλάβουμε τις ευθύνες μας.

Πρέπει πρώτα να κρίνουμε τον εαυτό μας για να μπορούμε να κρίνουμε άλλους.
Πρέπει πρώτα να μάθουμε για να μπορούμε να αναγνωρίζουμε, να κατασταλάζουμε και να ξέρουμε τι μας γίνεται.

Αλλά θα επιβιώσουμε.

Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα. Αλλά θα επιβιώσουμε.

Δεν έχω πλέον την διάθεση να μαθαίνω την επικαιρότητα, αλλά τη μαθαίνω. Προτιμώ τη μουσική του ραδιοφώνου.

Κουράστηκα ν' ακούω για το κυνικό και στριμωγμένο μέλλον που με περιμένει κι ας ανήκω στην ομάδα ηλικίας των 25 - 35  που πλήττεται περισσότερο. Ότι είναι να έρθει, ας έρθει!

Δεν κάνω την χάρη ν' ανοίξω την πόρτα στο άγχος. Νισάφι! Γιατί την ζωή εμείς την φτιάχνουμε, δεν στρώνεται μόνη της.

Ευτυχώς μ' έμαθαν να μην θεοποιώ τα λεφτά!

Ευτυχώς δεν είμαι κυνική! Ευτυχώς είμαι συνεπής, αισιόδοξη κι επιμένω ελπίζοντας στο καλύτερο αύριο!

Το λοιπόν δεν πτοούμαι!

Είμαι πολύ νέα για να ″κουράζομαι″ από τώρα!

Υπάρχουν κι άλλοι που χρειάζονται, ίσως σημαντικότερα, την δύναμη και τον αγώνα μου-μας!

Εγώ έχω να ζήσω την ζωή μου και θέλω να την ζήσω χωρίς τον θυμό και τις κραυγές που θέλουν να επιβάλουν!

Εγώ θέλω να λέγομαι πρώτα άνθρωπος!

Συγνώμη Ελλαδίτσα, αλλά ΜΠΟΥΧΤΙΣΑ!

- Bienvenue dans ma réalité... Je suis comme ça...*


Zaz - Je veux

Να είσαι υπερβολικός με τα καλά, τα απλά, τα ωραία κι άσε τα κλισέ απέξω!
Ζήσε όπως γουστάρεις!

Τάσος Λειβαδίτης - Αλλά τα βράδια

Και να που φτάσαμε εδώ

χωρίς αποσκευές

μα μ' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι

κι εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο

Φτωχή ανθρωπότητα δε μπόρεσες

ούτε ένα κεφάλαιο να γράψεις ακόμα

σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο

ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος

Αλλά τα βράδια

τι όμορφα που μυρίζει η γη

Βέβαια αγάπησε

τα ιδανικά της ανθρωπότητας

αλλά τα πουλιά

πετούσαν πιο πέρα

Σκληρός, άκαρδος κόσμος

που δεν άνοιξε μιαν ομπρέλα

πάνω απ' το δέντρο που βρέχεται

Αλλά τα βράδια

τι όμορφα που μυρίζει η γη

Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα

για να πεθαίνουν αλλού

και την απληστία

για να μένουν νεκροί για πάντα

Αλλά καθώς βραδιάζει

ένα φλάουτο κάπου

ή ένα άστρο συνηγορεί

για όλη την ανθρωπότητα

Αλλά τα βράδια

τι όμορφα που μυρίζει η γη

Καθώς μένω στο δωμάτιο μου

μου 'ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες

φοράω το σακάκι του πατέρα

κι έτσι είμαστε δυο

Κι αν κάποτε μ' ακούσαν να γαβγίζω

ήταν για να δώσω

έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο

Αλλά τα βράδια

τι όμορφα που μυρίζει η γη

Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη

μ' ένα άστρο ή μ' ένα γιασεμί

σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει

παίρνει το μέρος των φτωχών

Αλλά τα βράδια

τι όμορφα που μυρίζει η γη

Δως μου το χέρι σου

Ιδρωμένη αλλά ήρεμη

Χθες είδα δυο όνειρα. Το πρώτο ρομαντικό, το δεύτερο περιπετειώδες. Μπήκε ένας ρινόκερος ξαφνικά μέσα στο τεράστιο διαμέρισμα στο οποίο μέναμε πολλοί φίλοι μαζί. Μας κυνηγούσε άκρως επιθετικά και τρέξαμε γρήγορα γρήγορα όπου βρήκαμε πόρτες και τις κλείσαμε απότομα. Ένας φίλος όμως καθόταν ανεπηρέαστος στο δωμάτιο του μ' ανοιχτή την πόρτα του κι εμείς του φωνάζαμε αλλά σημασία δε μας έδινε και το ζώο δεν έμπαινε μέσα. Φωνάζαμε μεταξύ μας για το τι θα κάναμε κι ο ρινόκερος έπαιρνε μανιασμένος φόρα στις πόρτες μας. Τελικά βγήκα πρώτη κι έτρεξα στο δωμάτιο του φίλου κι έκλεισα την πόρτα για να σωθώ απ' το ζώο. Ενώ του φώναζα θυμωμένη, αυτός καθήμενος στην κούνια του μ' έναν ήρεμο ρυθμό, κάτι κρατούσε στα χέρια του και το χάζευε. Ένα μωρό ή ένα βιβλίο, αυτό μου είναι θολό. Σήκωσε το βλέμμα του, με κοίταξε και το ξαναχαμήλωσε σ' αυτό που κρατούσε. Ήταν ήρεμος. Ήταν απόλυτα ήρεμος, ενώ ο ρινόκερος χτυπούσε μανιασμένα την πόρτα κι εγώ χαμογέλασα. Δεν θυμάμαι κάτι άλλο.
Ξύπνησα ιδρωμένη.
Σκεφτόμουν τον φόβο. Σκεφτόμουν το άγχος. Τότε που πέρασα μια περίοδο γεμάτη από κρίσεις πανικού, τη μαύρη μου περίοδο.
Οι κρίσεις πανικού είναι πολύ άτιμες.
Σε βρίσκουν εκεί που δεν το περιμένεις.
Σε βρίσκουν και σε διαλύουν.
Δεν υπάρχει τίποτα το καλό και τίποτα το ωραίο, όσο κι αν προσπαθήσεις να ψάξεις και μην διανοηθείς να σκεφτείς τα κλισέ.
Το μόνο που σου κάνουν οι κρίσεις πανικού, είναι να σε πληγώνουν και μόνο! Τελεία και πάυλα!
Έχουν μπει στο μυαλό σου. Ξέρεις, είναι πολύ αληθινό για να 'ναι ψεύτικο. Δεν τα λένε τυχαία ψυχοσωματικά. Αρνείσαι πεισματικά να πιστέψεις πως αυτά που βιώνεις στο κορμί σου, όχι μόνο δεν είναι πραγματικά αλλά προκαλούνται απ' το ίδιο σου τον εαυτό! Γιατί τα αισθάνεσαι, γίνονται! Και σου φαίνεται παράλογο. Γι' αυτό κι αρχικά δεν πιστεύεις και δεν εμπιστεύεσαι τους γιατρούς. Κι η φράση "στο μυαλό σου είναι όλα, ξεκόλλα" αποκτά νόημα κυριολεκτικό. Σωτήριο ή βασανιστικό; Και τα δυο. Ξέρεις, αυτός που το έχει περάσει σε συμπονά, στους άλλους τους είναι παντελώς ξένο και γι' αυτό η αντίδραση τους είναι κλισέ.
Κουβαλάς έναν άλλον τρόμο. Δεν είναι φοβία, δεν είναι φόβος, δεν είναι απλό άγχος.
Μόλις ξυπνάς ζεις έναν άθλο μέχρι να ξανακοιμηθείς. Γιατί δεν βρίσκεις ησυχία.
Αποκτάς φοβίες που πριν σου φαίνοταν αδιανόητο.
Διάβασε το γράμμα ενός άγνωστου και θα με καταλάβεις. http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=5552 *(κλικ!)
Πάλη με το παλό. Πάλη με το ωραίο. Πάλη μια βόλτα έξω, πάλη η είσοδος στο λεωφορείο, πάλη η αγορά στο σούπερ-μάκρετ, πάλη οι φίλοι σου στο σπίτι, πάλη η συναυλία. Πάλη το βάρος στο στομάχι και το ηχηρό καρδιοχτύπι σ' όλο το κορμί σου. Επανεκτιμάς τα απλά, τα δεδομένα γιατί γίνονται μαρτυρικά και μετά προκλητικά επιθυμητά. Όπως να μπορείς ν' ανασάνεις ήσυχα, βαθιά και γεμάτα. Όπως το να μπορείς ν' ανασάνεις γενικά.
Βρίσκεσαι σε μια τρομερή, συγχυσμένη σύγκρουση με τον εαυτό σου.
Ότι έγραψε ο άγνωστος συμπάσχων, το πέρασαν και το περνούν πολλοί, μαζί του κι εγώ. Κάθε λέξη, κάθε φράση, κάθε αίσθηση.
Το σχόλιο της δημοσιογράφου περί εσωτερικής επανάστασης φυσικά κι ήταν άστοχο. Καταλαβαίνεις, δεν πρόκειται διόλου για επανάσταση και τέτοιες βλακείες. Πρόκειται ξάστερα και μόνο για πληγή. Δεν θα τα περιγράψω κι εγώ, δε μου είναι ευχάριστα. Θα σε πάω στο μετά. Στην επούλωση της πληγής.
Εκεί που νόμιζα ότι καλυτέρευα και το έλεγχα, παθαίνω μια κρίση πανικού άνευ όρων.
Κράτησε ώρες και δεν έλεγε να περάσει. Δεν ήθελα να με δει κανείς έτσι, ήθελα μόνο τους γονείς μου. Πήρα ένα ταξί και πήγα στο χωριό, στο πατρικό μου. Στην διαδρομή αισθανόμουν ένα αδειανό κουβάρι γέρικο. Δεν είχα δυνάμεις να κοιμηθώ, μήτε να κρατηθώ ξύπνια. Όλο αυτό με απομυζούσε. Με νίκησε και παραδόθηκα - έτσι ένιωθα. Μόλις έφτασα, ήταν όλοι εκεί. Δεν χαιρέτησα καν παρά ένα σκέτο "μαμά" ξεστόμισα ψιθυριστά. Δεν είχα την διάυγεια και την αντοχή να αισθανθώ ντροπιασμένη κι αγενής, παρόλο που δεν ήθελα να με δει έτσι κανείς. Αδυνατούσα πια να σκεφτώ οτιδήποτε μακριά απ' την κρίση πανικού. Ξάπλωσα κατευθείαν στο κρεβάτι μου. Μόλις η μαμά με άγγιξε, άρχισε η επούλωση κι ας μην το έβλεπα τότε.
Αυτό ήταν. Είχα καταρρεύσει και σηκώθηκα μετά από τρεις μέρες. Μετά το γερό crash ήρθε η πραγματική ανακούφιση. Το παραδέχτηκα. Μίλησα ανοιχτά. Αυτό είναι και το πρώτο βήμα. Ένας φίλος γιατρός σύστησε χάπια, τα πήρα χωρίς δισταγμό. Φίλε μου άγνωστε δεν είναι τεχνητοί παράδεισοι, είναι βοήθημα. Πρέπει να ξεφεύγουμε από στερεότυπα που μας πάνε πίσω. Μπήκα σε ανάλογα forum που συνομιλούσαν για τις κρίσεις πανικού. Καλό βήμα. Συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν γελοία, δεν ήμουν η μόνη αλλά ούτε και μόνη. Σημαντικό βήμα.
Ένα βράδυ βγήκα έξω. Δεν δυσανασχέτησα, δεν ένιωσα να πνίγομαι ή να μου κόβεται η ανάσα, δε ήθελα να φύγω. Μάλιστα ο ένας είπε ότι το έπαθα πρόσφατα και το κουβεντιάσαμε ανοιχτά με άνεση. Τρεις παθόντες σε μια παρέα. Αυτό ήταν το πρώτο μου τεστ μετά την κατάρρευση και το πέρασα. Ανακουφιστικό βήμα. Μια νύχτα βάλσαμό.
Άρχισα ν' αφήνω τη μαύρη μου περίοδο πίσω.
Είδα τι είχε συσσωρευτεί και τι μου προκάλεσαν τις κρίσεις πανικού.
Φυσικά δεν εξισώνω τις κρίσεις πανικού με τον φόβο και το άγχος και γι' αυτό δεν τα συγκρίνω.
Μην το ξεχνάς.
Είναι άλλος ο τρόμος που περνάς.
Σκεφτόμουν λοιπόν τον φόβο.
Φοβάμαι φυσιολογικά. Φοβάμαι τα έντομα. Φοβάμαι το σκοτάδι. Φοβάμαι τον βιασμό. Φοβάμαι έναν κόσμο χωρίς αγάπη. Φοβάμαι τον χαμό αγαπημένων ανθρώπων.
Ποιος δεν φοβάται κάτι; Ο φόβος υπάρχει σε όλους. Άλλοι αντιμετωπίζονται, άλλοι μένουν. Αλλού δειλιάζεις, αλλού τολμάς θαρραλέα. Δεν είναι καλό να τον αφήνεις να σε νικάει ή να σε μπλοκάρει ή να σε πηγαίνει πίσω. Είναι όμως καλό να συμφιλιώνεσαι μαζί του. Γιατί πάντα κάτι θα υπάρχει να σε φοβίζει.
Ξύπνησα ιδρωμένη, λοιπόν, αλλά ήρεμη.

- The way you move makes me...*

(Scene at "The ugly truth")

Δες το!

Όλο γεμάτο πάθος!

Χορός ερωτικός! Κίνηση γεμάτη πάθος! Τραγούδι boom ταιριαστό!

Δες πως ανασαίνουν στο τέλος!

Όλη η σκηνή με τους δυο πρωταγωνιστές πιπεράτη.

Σκηνή λατρεμένη. Έξυπνη κι ωραία κομεντί - στη συστήνω αν δεν την έχεις δει.

Μιας και μ' έχουν πιάσει τα παθιάρικα μου - λες να 'ναι το φεγγάρι ή απλά εσύ; - έβαλα και το βίντεο.

Θέλω κι εγώ!!!

Αρκεί ένα κλικ...

Ξεχύνεται σαν βαρύ άρωμα στην ατμόσφαιρα των τεσσάρων τοιχών.
Το νιώθεις σε κάθε χιλιοστό της σάρκας, σε κάθε απόμερο σοκάκι της σκέψης.
Δεν το αποδέχεσαι μα το αναζητάς ξανά και ξανά.
Κι ας σε γυρνά στο σημείο μηδέν, λες και διέγραψες μονομιάς όσα, σαφώς σε περισσότερο χρόνο, βήματα προχώρησες μπροστά.

Θυμάμαι...

Τη μυρωδιά σου...
Σηκώθηκα κι έπιασα το άρωμα που λάτρευες να μυρίζεις πάνω μου. Τρεις σταλιές μοιάζει να 'μειναν, τις ξόδεψα και το πέταξα.
Μες στο σπίτι απόψε τριγυρνώ παραδομένος στα απομεινάρια της πέρασης σου, που μου προκαλούν ανατριχιαστικά όλες οι αισθήσεις.
Τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, η μιλιά σου, ο έρωτας σου!
Θέλω να χτυπήσεις το κουδούνι και να μ' αιφνιδιάσεις, να περάσουμε μαζί άλλη μια νύχτα! Να την κάνουμε δική μας! Τούτη η νύχτα εσύ κι εγώ! Μόνο!
Μετά τι; Όχι, δεν θέλω να με νοιάξει τώρα!
Έλα να με ξελογιάσεις σήμερα όπως άλλοτε!

Αρκεί ένα κλικ...

Ν' ανοίξει στο youtube ο ήχος ενός άγνωστου τίτλου, τον οποίο θ' αγαπήσεις, δικό σου θα τ' αποκαλέσεις και στα παλιά λημέρια θα σε γλιστρήσει.
Όσο κι αν θες να ξεγλιστρήσεις απ' τον ανεκπλήρωτο πόθο σου.
Ο καθρέφτης δεν αρκεί για το ανείπωτο του προσδοκώμενου.
Έρχεσαι αντιμέτωπος με τον γυμνό εαυτό σου και την φυσική, αυτούσια όψη του.

Εσύ...

Όλες οι λέξεις - είτε ακούγονται, είτε μένουν πίσω απ' τα χείλη - σ' αφορούν σήμερα.
Κάθε λέξη δυνατή, στυγερή, κρυστάλλινη, διάφανη.
Λέξεις αμφισβητήσιμες.
Όλες οι λέξεις είσαι 'συ...
Ας μπορούσε μια λέξη να το σταματήσει όλο αυτό, ας μπορούσε!
Αν πάλι δραπετεύσεις στο βασανιστικά σιωπηλό φευγιό σου, μη μου το κάνεις ξένο. Μην πεις κουβέντα, άφησε το μου οικείο.

Ας είναι...

Απόψε μου είναι αδύνατον να σ' αποφύγω.
Αδύναμος να σε διώξω όπως κι αν μου ήρθες.
Τρύπωσες για τα καλά στο σκοταδιασμένο σύμπαν, λες και συνωμότησε επίτηδες εναντίον μου.
Βαθαίνει όσο πάει η νύχτα κι εγώ περιπλανιέμαι σε λαβύρινθους ανάμεσα σ' αλήθειες και φαντασίες, θυμίσματα κι αισθήματα.
Κι ας χαθείς... Σ' αφήνω να υπάρξεις άλλη μια φορά. Ν' ανεμίζεις πόθους δικούς μας.

Αρκεί ένα κλικ...

Ότι αναπληρώνεις σε ξένα χέρια, επιστρέφει μπροστά σου με κάθε τρόπο και σε κάθε χρόνο.
Σαν ένα σφραγιστό μπουκάλι μ' ένα τυλιγμένο για σένα γράμμα μέσα του. Αργά ή γρήγορα, ένα κύμα θα στο ξεβράσει στα πόδια σου.
Δε μου λες, την ευτυχία που παραπατούσε σε πληγές, γιατί την αποζητάς;
Χαμένος περιπλανιέμαι μες στο διαμέρισμα, ζητώντας το χάδι μιας στοργής, την αλήθεια μιας αγκαλιάς.
Τούτη η νύχτα καθρέφτισε την δειλία μου στην τόλμη της παραδοχής.

Απόψε...

Θα ξαπλώσω μουδιασμένος στα σεντόνια που κουβαλούν κάτι απ' τη μυρωδιά σου ακόμα.
Ίσως πάλι να 'ναι γινάτια.
Στην πλάση της μοίρας, την πλάνη μιας ευχής, την έλξη της ομορφιάς, αφανίζω κάθε δισταγμό.
Θ' αποκοιμηθώ με την εικόνα να σε ξυπνώ μ' ένα σ' αγαπώ.
Το πρωί; Δε με νοιάζει!

(22/11/2011, 1:00 π.μ.)