Χιονίζει! Χιονίζει!

Ήρθε! Γέμισε την πόλη όλη! Κάνει παγωνιά έξω κι οι νιφάδες ζωγραφίζουν μια λευκή πόλη! Μ' αρέσει, σαν παιδί το ευχαριστιέμαι! Με τις κουρτίνες ολάνοιχτες πίνοντας ζεστό τσάι αρωματικό! Τι κι αν δεν το στρώσει; Χιονίζει! Χιονίζει!

What a glorious feeling!

Είναι νωρίς, ακόμα απόγευμα κι όμως βράδιασε. Βγαίνω στο μπαλκόνι. Η κουρτίνα ανεμίζει πίσω μου και πότε πότε μου ηλεκτρίζει τα μαλλιά. Τα σύννεφα σκέπασαν την πόλη. Βρέχει.  Έχει ψυχρούλα. Το φθινόπωρο μάλλον ήρθε για να μείνει. Όλα είναι τόσο ήσυχα και τόσο λαμπερά στην βροχή. Σταυρώνω τα χέρια στο στήθος. Κρυώνω. Κλείνω τα μάτια κι όλα σιωπούν περισσότερο. Μόνο η μελωδία των βροχοσταλιών παίζει στον δικό της ρυθμό. Κάπου κάπου ακούγεται ο θόρυβος των αυτοκινήτων που περνούν. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και μια άλλη ανατριχιάζει το λαιμό μου. Γέρνω προς τα πίσω και νιώθω το χτυποκάρδι του. Με τυλίγει κι εγώ κουρνιάζω στην αγκαλιά του. Χωρίς λαλιά. Μυρίζω το άρωμα του. Μυρίζω το βροχερό χώμα. Αγαπητές μυρωδιές ανακατεμένες. Θέλει να μοιράζεται. Σε δικές μου στιγμές να ζει, να χωράει. Σφίγγω τα χέρια του. Τα δικά του με σφίγγουν λίγο πιο δυνατά. Με ζεσταίνει. Πάντα με ζέσταινε. ″I'm singing in the rain, just singing in the rain…″ τον ακούω να τραγουδάει και να με καλεί σε χορό. Πώς να μην τον ακολουθήσω; Είμαι τόσο τυχερή! ″...What a glorious feeling″!

I'm singing in the rain, just singing in the rain

what a glorious feeling
and I'm happy again

I'm laughing at clouds, so dark up above

the sun's in my heart and I'm ready for love

let the stormy clouds chase

come on with the rain, I've a smile on my face

I walk down the lane with a happy refrain

just singing, singing in the rain

dancing in the rain, I'm happy again

just singing in the rain

I'm singing and dancing in the rain

Είναι κάποιες μέρες άτιμες. Συγκεκριμένες. Κι αν τα χρόνια περνούν, έρχεται η μέρα που σε γυρνά εκεί πίσω. Το ξαναπερνάς. Άλλοτε πιο έντονα κι άλλοτε πιο ήπια. Βλέπεις τις ίδιες σκηνές. Οι ίδιες αισθήσεις πάλι. Βαθύτερες, ξεπερασμένες. Είναι οι μέρες που σε νικούν όσο κι αν νομίζεις πως τις ξεπερνάς. Ανήμπορος στη θύμηση της. Χαραγμένη την κουβαλάς. Προχωράς. Ναι. Για μια μέρα όμως αφήνεσαι γιατί δεν σ' αφήνει αυτό. Γιατί μερικά γεγονότα σου αφήνουν σημάδια που δύσκολα ξεφτίζουν. Σήμερα είναι μια τέτοια μέρα, μια μέρα δική μου. Και το μόνο που ζητώ είναι ένα χάδι. Το δικό σου χάδι μόνο. Κι ας μη μου το δώσεις, εγώ θα το ζητώ βουβά. Σημερινή ανάγκη. 

Έχει δροσιά...

Κι αέρα...

Άκου τον παφλασμό των κυμάτων!

Ακούω.

Είμαι ξυπόλητη. Φορώ σορτς και ζακέτα.

Κι εγώ ξυπόλητος με φούτερ.

Με θέα τ' άστρα...

Και την θάλασσα...

Ρομάντζο μ' ακούγεται

Με το φεγγάρι γεμάτο...

Ατμοσφαιρικό

Ναι, η εξοχή βλέπεις...

Βάλε σαγκρία!

Τα μεζεδάκια...

Μουσική...

Τσιγάρο...

Παρεάκι...

Έμπνευση!

Έχεις κάτι να μου διαβάσεις;

Όχι τώρα. Θέλω τον έρωτα!

Εμείς!

Το βλέμμα σου...

Ζωή...

Δεν θέλω άλλο την πόλη;

Αυτήν την πόλη;

Αυτήν!

Επιστρέφουμε σ' αυτήν αύριο.

Μμμ... Μετά το μπάνιο.

Μετά. Ξέρεις τι ονειρεύομαι;

Το φαντάζομαι.

Κι εσύ;

Κι εγώ τι;

Το ονειρεύεσαι;

Ξέρεις...

Θέλω να μου πεις!

Την ευτυχία.

Σ' αγαπώ...

Κι εγώ,πολύ...

Κάτι άλλο.

Πες.

Επιστρέψαμε;

Τι εννοείς;

Δεν περάσαμε ωραία χθες;

Πάντα!

Μια εικόνα ονειρευτή.

Θυμηθήκαμε τα όνειρα μας.

Μ' αρέσει το μας! Δεν ήθελες να ξημερώσει.

Ούτε εσύ.

Απόλαυση...

Μ' ένα σου χάδι...

Σήμερα φτιάξαμε βαλίτσες.

Μμμ...

Πήγαμε για μπάνιο.

Τι θέλεις;

Φτάσαμε εδώ.

Ναι.

Άνοιξα τα παράθυρα.

Μύριζε πολύ.

Κοίτα. Σ' αρέσει;

Οι διακοπές τελείωσαν. Λες να μ' αρέσει;

Μμμ...

Δεν σ' αρέσει ε;

Όχι πολύ. Επιστρέψαμε;

Γλυκό μου!

Πες! Επιστρέψαμε;

Αν το θες όχι...

Πότε τότε;

Όταν θα 'μαστε έτοιμοι.

Εσύ το θες;

Ναι! Μαζί σου μόνο!

Μαζί!

Κράτα με!

Ζω σε μια πόλη γεμάτη αντιθέσεις. Έχει γωνιές γραφικές, έχει γωνιές μοντέρνες. Έχει γωνιές που ευτυχούν, έχει γωνιές που πονούν. Μεγάλωσα σ' έναν άλλο τόπο. Τόπος στάσιμος σαν το βούρκο. Όχι δε μπορεί να 'ναι ο τόπος μου αυτός. Στα ταξίδια μου τα λίγα είδα κόσμους ωραίους. Παραδοσιακούς, βιομηχανικούς, ωραίους, φυσικούς, αναξιοποίητους κι αξιοποιημένους. Στις διακοπές όλα τα χαίρεσαι αλλιώς. Στις διακοπές όλα φαίνονται αλλιώς. Μα αν βρίσκεις λίγο λίγο κάτι από σένα; Η πόλη που ζω ίσως ήταν καλύτερη παλιά. Τρεις δρόμοι δεν αρκούν να την κάνουν όμορφη. Οι άνθρωποι που αγαπάς και μένουν στην ίδια πόλη την κάνουν όμορφη; Της χαρίζει βεβαίως κι άλλο. Μα ζω σε μια πόλη που δεν είμαι εγώ. Άλλες φορές ξεφεύγω στην ποιητική αρμονία του Σαίξπηρ. Έχεις διαβάσει το The midnight summer dream; Έχεις δει μήπως την ταινία; Ξυπόλητοι στην φύση. Ρούχα φτιαγμένα από υλικά της φύσης. Με ανθιστή και πολύχρωμη φύση. Δεντρόσπιτα και βραχόσπιτα. Κολύμπι στις λίμνες. Πιάτα από πλατιά φύλλα και φλογέρες από κλαδιά. Με φυσικό φαγητό. Αυτά ακούγονται ρεαλιστικά αλλά πολύ, όμως πολύ παλιά. Με νεράιδες και ξωτικά. Μάγισσες με τα ξόρκια τους. Τον γέρο να μαθαίνει τα βότανα. Άνθρωποι και πλάσματα. Ωραίο ε; Το καλό και το κακό ξεκάθαρα. Το χρήμα ανύπαρκτο. Πες με ονειροπόλα, αλλά είναι ένας κόσμος με φυσικές κι ειλικρινείς ανέσεις. Ας είναι παραμύθια, δε μ' ενοχλεί. Μ' ενοχλεί που η πόλη που ζω δεν είμαι εγώ. Δε με χωράει πια ακόμα κι αν ξορκίσω ότι με στοιχειώνει.

Πατρίδα μου σ' αναζητώ. Πατρίδα μου όταν σε βρω σε σένα θα πορευτώ.

Είναι καλά...

Κάθεσαι έξω στο στέκι με φίλους μες στη μεσημεριανή ζέστη. Σου φέρνουν ζεστό καφέ και σε πειράζουν και γελούν. Παρήγγειλες αφηρημένο καμπουτσίνο ενώ ήθελες φρέντο, αλλά πως να πιεις ζεστό ρόφημα ενώ ζεσταίνεσαι; Βαριέσαι λίγο γιατί συζητούν τα επιστημονικά τους, καθώς εσύ ανήκεις στα δημιουργικά. Μετά μιλάτε γενικότερα. Διακοπές, νησιά, θάλασσες, χώρες, πολιτική, σινεμά, θέατρο... Χαζεύεις που και που τους περαστικούς. Κάθεσαι χαλαρά γιατί όλα είναι καλά. Όλα είναι καλά... Αμέ! Αλλά... Ένα τηλεφώνημα... Ακούς "ατύχημα". Γυρνάς το κεφάλι. Ακούς "παρολίγον επικίνδυνο τρακάρισμα". Ουάου! Ακούς νοσοκομείο. Δεύτερο ουάου! Ακούς "χτύπησε στην σπονδυλική στήλη". Τρίτο ουάου! Μετά δεν χωρούν άλλα ουάου γιατί μαθαίνεις πως πρόκειται για την αδελφή σου. Μια στιγμή κι είσαι πάλι κοντά σε χαμό. Μια στιγμή αρκεί να σ' αναστατώσει πάλι την ζωή. Φεύγεις και πας κοντά της. Και την κοιτάζεις. Ξαπλωμένη, πονάει και πρέπει να μείνει ακίνητη πάνω στην άβολη, σκληρή σανίδα, όμως χαμογελάει... Σοκαρισμένη και σιωπηλή, όμως χαμογελάει... Σε κοιτά βουρκωμένη και φοβισμένη, όμως χαμογελάει γιατί έζησε... Και της χαμογελάς και της μιλάς και την χαϊδεύεις. Συγκινημένα. Ευτυχώς είναι καλά! Ευτυχώς θα γίνει καλά! Η ζωή είναι τόσο εύθραυστη, όσο κι αν κατέχεις τη σιγουριά της νιότης. Η αδελφή μου έζησε από θαύματα κι όχι θαύμα. Ναι! Εγώ τα λέω θαύματα γιατί υπάρχουν! Αν ήξερες, μόνο αν ήξερες...