Tuesday, May 17, 2011

Sand

Να κοίτα!
Ήρθε!
Απλώνεται πάνω μας.
Ξεσηκώνει το κορμί.
Να κοίτα...
Πως σε κοιτώ όταν είσαι δω.
Πως χαμογελάς όταν ανεμίζεις τα μαλλιά μου.
Πως σ' ακούω όταν μου μιλάς.
Με ηλεκτρίζεις όπως κι αν μ' αγγίζεις.
Να κοίτα...
Πως το φεγγάρι λαμποκοπά στην θάλασσα.
Βούτηξα το πόδι στην άκρη της.
Είναι κρύα, είναι γαλήνια.
Να κοίτα...
Πως εσύ με βούτηξες μετά στα κλεφτά...
Έλα λίγο να κάτσουμε χάμω.
Βουβοί.
Τάισε με απ' τις φράουλες που έφερες.
Να κοίτα...
Γεύομαι τον έρωτα στην πρώτη τους μπουκιά.
Μ' αρέσει αυτή η γεύση.
Σειρά μου τώρα.
Έλα λίγο να χορέψουμε.
Ξυπόλητοι στην άμμο.
Και πάμε μετά.
Να κοίτα...
Πως αφέθηκες...
Πως με πλάνεψες...
Πιάσε με και πάμε.
Να κοίτα...
Πως περνάμε οι δυο μας!
Να κοίτα!
Ήρθε!
Κι άλλο καλοκαιράκι περνά...
Και περνάει μαζί σου...

Friday, May 13, 2011

- And dance along to your latest tune*

Brett Anderson (& Emmanuel Seigner) - Back to you

Σ' ένα ξένο δωμάτιο

Τούτες τις μέρες αποχαιρετιστήκαμε σ' ένα ξένο δωμάτιο. Λίγο πριν την ανάσα εκείνη που τον πρόδωσε. Την φοβόταν μα στο τέλος την αποζητούσε για να λυτρωθεί στην αξιοπρέπεια που τόσο εξυμνούσε.
Δεν του είχε μείνει τίποτα άλλο παρά μόνο το αντίο. Δεν χωρούν πολλά σε δυο αντίο. Και δεν θέλεις να τα χαραμίσεις σε φανφάρες και σπαραγμούς. Τα θες σε πραγματικό χρόνο. Χωρίς κανένα κρυφτό.
Δυο σ' αγαπώ, δυο ζευγάρια χέρια σφιχτά δεμένα, δυο αντίο.
Πως να του κρυφτείς; Όταν τα μάτια του προλαβαίνουν αυτά που δεν τόλμησες να σκεφτείς;
Δεν ξανάδα το βλέμμα του τόσο διάφανο και τόσο κρυστάλλινο. Ίσως πάλι να 'ταν εντύπωση μιας έντονης στιγμής...
Μόνοι και μαζί. Γενναίοι κι ευάλωτοι. Ταυτόχρονα. Απ' τις φορές που νιώθεις ερημιά και συντροφικότητα μαζί. Μοιραζόμασταν διαφορετικά ότι εκείνος κουβαλούσε.
Ήταν πια θέμα ημερών και το ξέραμε. Έχουν πάψει όλα τα άλλα στάδια. Σου 'χει μόνο η παραδοχή. Δεν ξέρω τι είναι. Γνώση συμβιβασμού, γνώση παραίτησης ή γνώση θάρρους; Ξέρω πως η παραδοχή είναι λυτρωτική με την συμφιλίωση της.
Θέλει γερά κότσια να ξέρεις πως ο θάνατος σε παραμονεύει. Ιδίως όταν πια δε μπορείς να τον αποτρέψεις. Βαρύ φορτίο κουβαλούσε για να τον κατανοήσεις. Μάλλον ήταν δυσκολότερο απ' το να τον βλέπεις να χάνεται μέρα με τη μέρα. Ήξερε πολύ καλά τι έκανε η αρρώστια μέσα στο κορμί του. Στήριγμα χρειαζόταν κι ήμουν πλάι του. Απ' την αρχή ως το τέλος. Σα να ήμασταν μια γροθιά. Πάλεψε, συμφιλιώθηκε, ηττήθηκε. Παλέψαμε, συμφιλιωθήκαμε, ηττηθήκαμε. Μ' όλα όσα μας περικύκλωναν.
Χωρέσαμε όσα δεν θα προλαβαίναμε. Λιγοστός ο χρόνος. Πικρό το περιθώριο του. Μου είπε να μην λυγίσω, μα εγώ λύγισα. Μου είπε να μην κλάψω, μα εγώ έκλαψα. Μου είπε να μην θρηνήσω, μα εγώ θρήνησα. Είναι αμείλικτα αυτά.
Η απώλεια σ' αλλάζει. Δεν το επιδιώκεις, γίνεται από μόνο του. Μετράς αλλιώς ότι αξίζει. Σκληραίνεις και μαλακώνεις. Ταυτόχρονα.
Μου είπε να μην σταματήσω να ζω κι εγώ τον άκουσα.
Σου λείπει αλλά δεν τον ξεχνάς. Τον αναζητάς κι αν κάπου κάπου τον νιώσεις, χαίρεσαι κι ας το επινόησες.
Πάντα μου λείπεις. Πάντα σ' αγαπώ. Πάντα σ' αναζητώ μα ξέρω γύρω μου κάπου θα σε βρω.

Wednesday, May 4, 2011

″Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία. Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δυο χέρια... Αυτά που θα σ' αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια. Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν. Χάσιμο χρόνου. Θα το δεις κι εσύ όσο μεγαλώνεις…″ Θανάσης Βέγγος - Ένας ωραίος άνθρωπος!