Αρκεί ένα κλικ...
Ξεχύνεται σαν βαρύ άρωμα στην ατμόσφαιρα των τεσσάρων τοιχών.
Το νιώθεις σε κάθε χιλιοστό της σάρκας, σε κάθε απόμερο σοκάκι της σκέψης.
Δεν το αποδέχεσαι μα το αναζητάς ξανά και ξανά.
Κι ας σε γυρνά στο σημείο μηδέν, λες και διέγραψες μονομιάς όσα, σαφώς σε περισσότερο χρόνο, βήματα προχώρησες μπροστά.
Θυμάμαι...
Τη μυρωδιά σου...
Σηκώθηκα κι έπιασα το άρωμα που λάτρευες να μυρίζεις πάνω μου. Τρεις σταλιές μοιάζει να 'μειναν, τις ξόδεψα και το πέταξα.
Μες στο σπίτι απόψε τριγυρνώ παραδομένος στα απομεινάρια της πέρασης σου, που μου προκαλούν ανατριχιαστικά όλες οι αισθήσεις.
Τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, η μιλιά σου, ο έρωτας σου!
Θέλω να χτυπήσεις το κουδούνι και να μ' αιφνιδιάσεις, να περάσουμε μαζί άλλη μια νύχτα! Να την κάνουμε δική μας! Τούτη η νύχτα εσύ κι εγώ! Μόνο!
Μετά τι; Όχι, δεν θέλω να με νοιάξει τώρα!
Έλα να με ξελογιάσεις σήμερα όπως άλλοτε!
Αρκεί ένα κλικ...
Ν' ανοίξει στο youtube ο ήχος ενός άγνωστου τίτλου, τον οποίο θ' αγαπήσεις, δικό σου θα τ' αποκαλέσεις και στα παλιά λημέρια θα σε γλιστρήσει.
Όσο κι αν θες να ξεγλιστρήσεις απ' τον ανεκπλήρωτο πόθο σου.
Ο καθρέφτης δεν αρκεί για το ανείπωτο του προσδοκώμενου.
Έρχεσαι αντιμέτωπος με τον γυμνό εαυτό σου και την φυσική, αυτούσια όψη του.
Εσύ...
Όλες οι λέξεις - είτε ακούγονται, είτε μένουν πίσω απ' τα χείλη - σ' αφορούν σήμερα.
Κάθε λέξη δυνατή, στυγερή, κρυστάλλινη, διάφανη.
Λέξεις αμφισβητήσιμες.
Όλες οι λέξεις είσαι 'συ...
Ας μπορούσε μια λέξη να το σταματήσει όλο αυτό, ας μπορούσε!
Αν πάλι δραπετεύσεις στο βασανιστικά σιωπηλό φευγιό σου, μη μου το κάνεις ξένο. Μην πεις κουβέντα, άφησε το μου οικείο.
Ας είναι...
Απόψε μου είναι αδύνατον να σ' αποφύγω.
Αδύναμος να σε διώξω όπως κι αν μου ήρθες.
Τρύπωσες για τα καλά στο σκοταδιασμένο σύμπαν, λες και συνωμότησε επίτηδες εναντίον μου.
Βαθαίνει όσο πάει η νύχτα κι εγώ περιπλανιέμαι σε λαβύρινθους ανάμεσα σ' αλήθειες και φαντασίες, θυμίσματα κι αισθήματα.
Κι ας χαθείς... Σ' αφήνω να υπάρξεις άλλη μια φορά. Ν' ανεμίζεις πόθους δικούς μας.
Αρκεί ένα κλικ...
Ότι αναπληρώνεις σε ξένα χέρια, επιστρέφει μπροστά σου με κάθε τρόπο και σε κάθε χρόνο.
Σαν ένα σφραγιστό μπουκάλι μ' ένα τυλιγμένο για σένα γράμμα μέσα του. Αργά ή γρήγορα, ένα κύμα θα στο ξεβράσει στα πόδια σου.
Δε μου λες, την ευτυχία που παραπατούσε σε πληγές, γιατί την αποζητάς;
Χαμένος περιπλανιέμαι μες στο διαμέρισμα, ζητώντας το χάδι μιας στοργής, την αλήθεια μιας αγκαλιάς.
Τούτη η νύχτα καθρέφτισε την δειλία μου στην τόλμη της παραδοχής.
Απόψε...
Θα ξαπλώσω μουδιασμένος στα σεντόνια που κουβαλούν κάτι απ' τη μυρωδιά σου ακόμα.
Ίσως πάλι να 'ναι γινάτια.
Στην πλάση της μοίρας, την πλάνη μιας ευχής, την έλξη της ομορφιάς, αφανίζω κάθε δισταγμό.
Θ' αποκοιμηθώ με την εικόνα να σε ξυπνώ μ' ένα σ' αγαπώ.
Το πρωί; Δε με νοιάζει!
(22/11/2011, 1:00 π.μ.)
Ξεχύνεται σαν βαρύ άρωμα στην ατμόσφαιρα των τεσσάρων τοιχών.
Το νιώθεις σε κάθε χιλιοστό της σάρκας, σε κάθε απόμερο σοκάκι της σκέψης.
Δεν το αποδέχεσαι μα το αναζητάς ξανά και ξανά.
Κι ας σε γυρνά στο σημείο μηδέν, λες και διέγραψες μονομιάς όσα, σαφώς σε περισσότερο χρόνο, βήματα προχώρησες μπροστά.
Θυμάμαι...
Τη μυρωδιά σου...
Σηκώθηκα κι έπιασα το άρωμα που λάτρευες να μυρίζεις πάνω μου. Τρεις σταλιές μοιάζει να 'μειναν, τις ξόδεψα και το πέταξα.
Μες στο σπίτι απόψε τριγυρνώ παραδομένος στα απομεινάρια της πέρασης σου, που μου προκαλούν ανατριχιαστικά όλες οι αισθήσεις.
Τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, η μιλιά σου, ο έρωτας σου!
Θέλω να χτυπήσεις το κουδούνι και να μ' αιφνιδιάσεις, να περάσουμε μαζί άλλη μια νύχτα! Να την κάνουμε δική μας! Τούτη η νύχτα εσύ κι εγώ! Μόνο!
Μετά τι; Όχι, δεν θέλω να με νοιάξει τώρα!
Έλα να με ξελογιάσεις σήμερα όπως άλλοτε!
Αρκεί ένα κλικ...
Ν' ανοίξει στο youtube ο ήχος ενός άγνωστου τίτλου, τον οποίο θ' αγαπήσεις, δικό σου θα τ' αποκαλέσεις και στα παλιά λημέρια θα σε γλιστρήσει.
Όσο κι αν θες να ξεγλιστρήσεις απ' τον ανεκπλήρωτο πόθο σου.
Ο καθρέφτης δεν αρκεί για το ανείπωτο του προσδοκώμενου.
Έρχεσαι αντιμέτωπος με τον γυμνό εαυτό σου και την φυσική, αυτούσια όψη του.
Εσύ...
Όλες οι λέξεις - είτε ακούγονται, είτε μένουν πίσω απ' τα χείλη - σ' αφορούν σήμερα.
Κάθε λέξη δυνατή, στυγερή, κρυστάλλινη, διάφανη.
Λέξεις αμφισβητήσιμες.
Όλες οι λέξεις είσαι 'συ...
Ας μπορούσε μια λέξη να το σταματήσει όλο αυτό, ας μπορούσε!
Αν πάλι δραπετεύσεις στο βασανιστικά σιωπηλό φευγιό σου, μη μου το κάνεις ξένο. Μην πεις κουβέντα, άφησε το μου οικείο.
Ας είναι...
Απόψε μου είναι αδύνατον να σ' αποφύγω.
Αδύναμος να σε διώξω όπως κι αν μου ήρθες.
Τρύπωσες για τα καλά στο σκοταδιασμένο σύμπαν, λες και συνωμότησε επίτηδες εναντίον μου.
Βαθαίνει όσο πάει η νύχτα κι εγώ περιπλανιέμαι σε λαβύρινθους ανάμεσα σ' αλήθειες και φαντασίες, θυμίσματα κι αισθήματα.
Κι ας χαθείς... Σ' αφήνω να υπάρξεις άλλη μια φορά. Ν' ανεμίζεις πόθους δικούς μας.
Αρκεί ένα κλικ...
Ότι αναπληρώνεις σε ξένα χέρια, επιστρέφει μπροστά σου με κάθε τρόπο και σε κάθε χρόνο.
Σαν ένα σφραγιστό μπουκάλι μ' ένα τυλιγμένο για σένα γράμμα μέσα του. Αργά ή γρήγορα, ένα κύμα θα στο ξεβράσει στα πόδια σου.
Δε μου λες, την ευτυχία που παραπατούσε σε πληγές, γιατί την αποζητάς;
Χαμένος περιπλανιέμαι μες στο διαμέρισμα, ζητώντας το χάδι μιας στοργής, την αλήθεια μιας αγκαλιάς.
Τούτη η νύχτα καθρέφτισε την δειλία μου στην τόλμη της παραδοχής.
Απόψε...
Θα ξαπλώσω μουδιασμένος στα σεντόνια που κουβαλούν κάτι απ' τη μυρωδιά σου ακόμα.
Ίσως πάλι να 'ναι γινάτια.
Στην πλάση της μοίρας, την πλάνη μιας ευχής, την έλξη της ομορφιάς, αφανίζω κάθε δισταγμό.
Θ' αποκοιμηθώ με την εικόνα να σε ξυπνώ μ' ένα σ' αγαπώ.
Το πρωί; Δε με νοιάζει!
(22/11/2011, 1:00 π.μ.)
