Αχ, στιγμές μου! Στιγμές μου εσείς...

Εσείς που αισθάνεστε μόνες. Φυσικά μόνες. Σπαραχτικά, μόνες.

Εσείς που χέρια ζυγώνετε ενός εκατομμυρίου χρυσή στοργή, κουβαλάτε τώρα σωρό σακιών από ανώνυμους κόμπους, να ξεπηδούν λες και κάτι σώζουν και σας κοπιάζουν.

Εσείς που όσους χωρώ μέσα σας, στον καπνό ενός τσιγάρου τους τυλίγετε να εξανεμίζονται λίγο - λίγο, σαν αφύλαχτες στάχτες αφημένες στο φύσημα του νοτιά.

Τώρα τι θέλετε και με μπλέκετε;

Γλύκες μου, δεν είστε οι εισβολείς της νύχτας που λαχταρώ. Φύγετε!

Την άλλη τη μοιραία αποζητώ που μ' εγκλώβισε στην φάκα που μου 'στησε ψάχνοντας. Μη με ρωτήσετε τι...

Με κάνετε παράξενη να νιώθω. Ανήξερη του αναγνωρίσιμου εαυτού.

Μη μου φέρνετε το μπαγάσα χρόνο εδώ μπροστά μου! Όλα τα παγιώνει στα λεπτά του.

Άσε, χρόνε, σφραγισμένο το μικρό πορτάκι, τούτο που κρατά κοιμισμένο και τον πιο σκληρό νου!

Καλά τα έχω. Ξένα μη με μεθάς.

Δεν αδειάζω το πιοτό μου σ' ανθρώπους κι αγάπες.

Δεν θέλω να μετρήσω, μήτε ν' ανασκοπήσω, μήτε να θυμηθώ...

Άσε με να μυρίσω στον νυχτερινό αέρα τι με περιμένει και φύγε...

Στιγμές μου εσείς, πονηρές αλήτισσες της μεγαλύτερης γερόντισσας της μοναξιάς, φύγετε!

Κι εσύ μην τρέπεσαι σε φευγιό, σ' εκλιπαρώ! Σχεδόν ουρλιάζω.

Δεν θυμάμαι να σ' ευχήθηκα μ' όση πίστη ξέμεινε.

Δεν θυμάμαι να σ' ευχήθηκα με τόση ηχηρή φωνή που γδαρμένα μάχεται με τα πνευμόνια κι απέλπιδα βραχνιάζει, ανάσα την ανάσα, λέξη τη λέξη.

Άντε έλα! Έλα πάλι και πάρε με απ' το χέρι!