Είναι καλά...

Κάθεσαι έξω στο στέκι με φίλους μες στη μεσημεριανή ζέστη. Σου φέρνουν ζεστό καφέ και σε πειράζουν και γελούν. Παρήγγειλες αφηρημένο καμπουτσίνο ενώ ήθελες φρέντο, αλλά πως να πιεις ζεστό ρόφημα ενώ ζεσταίνεσαι; Βαριέσαι λίγο γιατί συζητούν τα επιστημονικά τους, καθώς εσύ ανήκεις στα δημιουργικά. Μετά μιλάτε γενικότερα. Διακοπές, νησιά, θάλασσες, χώρες, πολιτική, σινεμά, θέατρο... Χαζεύεις που και που τους περαστικούς. Κάθεσαι χαλαρά γιατί όλα είναι καλά. Όλα είναι καλά... Αμέ! Αλλά... Ένα τηλεφώνημα... Ακούς "ατύχημα". Γυρνάς το κεφάλι. Ακούς "παρολίγον επικίνδυνο τρακάρισμα". Ουάου! Ακούς νοσοκομείο. Δεύτερο ουάου! Ακούς "χτύπησε στην σπονδυλική στήλη". Τρίτο ουάου! Μετά δεν χωρούν άλλα ουάου γιατί μαθαίνεις πως πρόκειται για την αδελφή σου. Μια στιγμή κι είσαι πάλι κοντά σε χαμό. Μια στιγμή αρκεί να σ' αναστατώσει πάλι την ζωή. Φεύγεις και πας κοντά της. Και την κοιτάζεις. Ξαπλωμένη, πονάει και πρέπει να μείνει ακίνητη πάνω στην άβολη, σκληρή σανίδα, όμως χαμογελάει... Σοκαρισμένη και σιωπηλή, όμως χαμογελάει... Σε κοιτά βουρκωμένη και φοβισμένη, όμως χαμογελάει γιατί έζησε... Και της χαμογελάς και της μιλάς και την χαϊδεύεις. Συγκινημένα. Ευτυχώς είναι καλά! Ευτυχώς θα γίνει καλά! Η ζωή είναι τόσο εύθραυστη, όσο κι αν κατέχεις τη σιγουριά της νιότης. Η αδελφή μου έζησε από θαύματα κι όχι θαύμα. Ναι! Εγώ τα λέω θαύματα γιατί υπάρχουν! Αν ήξερες, μόνο αν ήξερες...