Ιδρωμένη αλλά ήρεμη

Χθες είδα δυο όνειρα. Το πρώτο ρομαντικό, το δεύτερο περιπετειώδες. Μπήκε ένας ρινόκερος ξαφνικά μέσα στο τεράστιο διαμέρισμα στο οποίο μέναμε πολλοί φίλοι μαζί. Μας κυνηγούσε άκρως επιθετικά και τρέξαμε γρήγορα γρήγορα όπου βρήκαμε πόρτες και τις κλείσαμε απότομα. Ένας φίλος όμως καθόταν ανεπηρέαστος στο δωμάτιο του μ' ανοιχτή την πόρτα του κι εμείς του φωνάζαμε αλλά σημασία δε μας έδινε και το ζώο δεν έμπαινε μέσα. Φωνάζαμε μεταξύ μας για το τι θα κάναμε κι ο ρινόκερος έπαιρνε μανιασμένος φόρα στις πόρτες μας. Τελικά βγήκα πρώτη κι έτρεξα στο δωμάτιο του φίλου κι έκλεισα την πόρτα για να σωθώ απ' το ζώο. Ενώ του φώναζα θυμωμένη, αυτός καθήμενος στην κούνια του μ' έναν ήρεμο ρυθμό, κάτι κρατούσε στα χέρια του και το χάζευε. Ένα μωρό ή ένα βιβλίο, αυτό μου είναι θολό. Σήκωσε το βλέμμα του, με κοίταξε και το ξαναχαμήλωσε σ' αυτό που κρατούσε. Ήταν ήρεμος. Ήταν απόλυτα ήρεμος, ενώ ο ρινόκερος χτυπούσε μανιασμένα την πόρτα κι εγώ χαμογέλασα. Δεν θυμάμαι κάτι άλλο.
Ξύπνησα ιδρωμένη.
Σκεφτόμουν τον φόβο. Σκεφτόμουν το άγχος. Τότε που πέρασα μια περίοδο γεμάτη από κρίσεις πανικού, τη μαύρη μου περίοδο.
Οι κρίσεις πανικού είναι πολύ άτιμες.
Σε βρίσκουν εκεί που δεν το περιμένεις.
Σε βρίσκουν και σε διαλύουν.
Δεν υπάρχει τίποτα το καλό και τίποτα το ωραίο, όσο κι αν προσπαθήσεις να ψάξεις και μην διανοηθείς να σκεφτείς τα κλισέ.
Το μόνο που σου κάνουν οι κρίσεις πανικού, είναι να σε πληγώνουν και μόνο! Τελεία και πάυλα!
Έχουν μπει στο μυαλό σου. Ξέρεις, είναι πολύ αληθινό για να 'ναι ψεύτικο. Δεν τα λένε τυχαία ψυχοσωματικά. Αρνείσαι πεισματικά να πιστέψεις πως αυτά που βιώνεις στο κορμί σου, όχι μόνο δεν είναι πραγματικά αλλά προκαλούνται απ' το ίδιο σου τον εαυτό! Γιατί τα αισθάνεσαι, γίνονται! Και σου φαίνεται παράλογο. Γι' αυτό κι αρχικά δεν πιστεύεις και δεν εμπιστεύεσαι τους γιατρούς. Κι η φράση "στο μυαλό σου είναι όλα, ξεκόλλα" αποκτά νόημα κυριολεκτικό. Σωτήριο ή βασανιστικό; Και τα δυο. Ξέρεις, αυτός που το έχει περάσει σε συμπονά, στους άλλους τους είναι παντελώς ξένο και γι' αυτό η αντίδραση τους είναι κλισέ.
Κουβαλάς έναν άλλον τρόμο. Δεν είναι φοβία, δεν είναι φόβος, δεν είναι απλό άγχος.
Μόλις ξυπνάς ζεις έναν άθλο μέχρι να ξανακοιμηθείς. Γιατί δεν βρίσκεις ησυχία.
Αποκτάς φοβίες που πριν σου φαίνοταν αδιανόητο.
Διάβασε το γράμμα ενός άγνωστου και θα με καταλάβεις. http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=5552 *(κλικ!)
Πάλη με το παλό. Πάλη με το ωραίο. Πάλη μια βόλτα έξω, πάλη η είσοδος στο λεωφορείο, πάλη η αγορά στο σούπερ-μάκρετ, πάλη οι φίλοι σου στο σπίτι, πάλη η συναυλία. Πάλη το βάρος στο στομάχι και το ηχηρό καρδιοχτύπι σ' όλο το κορμί σου. Επανεκτιμάς τα απλά, τα δεδομένα γιατί γίνονται μαρτυρικά και μετά προκλητικά επιθυμητά. Όπως να μπορείς ν' ανασάνεις ήσυχα, βαθιά και γεμάτα. Όπως το να μπορείς ν' ανασάνεις γενικά.
Βρίσκεσαι σε μια τρομερή, συγχυσμένη σύγκρουση με τον εαυτό σου.
Ότι έγραψε ο άγνωστος συμπάσχων, το πέρασαν και το περνούν πολλοί, μαζί του κι εγώ. Κάθε λέξη, κάθε φράση, κάθε αίσθηση.
Το σχόλιο της δημοσιογράφου περί εσωτερικής επανάστασης φυσικά κι ήταν άστοχο. Καταλαβαίνεις, δεν πρόκειται διόλου για επανάσταση και τέτοιες βλακείες. Πρόκειται ξάστερα και μόνο για πληγή. Δεν θα τα περιγράψω κι εγώ, δε μου είναι ευχάριστα. Θα σε πάω στο μετά. Στην επούλωση της πληγής.
Εκεί που νόμιζα ότι καλυτέρευα και το έλεγχα, παθαίνω μια κρίση πανικού άνευ όρων.
Κράτησε ώρες και δεν έλεγε να περάσει. Δεν ήθελα να με δει κανείς έτσι, ήθελα μόνο τους γονείς μου. Πήρα ένα ταξί και πήγα στο χωριό, στο πατρικό μου. Στην διαδρομή αισθανόμουν ένα αδειανό κουβάρι γέρικο. Δεν είχα δυνάμεις να κοιμηθώ, μήτε να κρατηθώ ξύπνια. Όλο αυτό με απομυζούσε. Με νίκησε και παραδόθηκα - έτσι ένιωθα. Μόλις έφτασα, ήταν όλοι εκεί. Δεν χαιρέτησα καν παρά ένα σκέτο "μαμά" ξεστόμισα ψιθυριστά. Δεν είχα την διάυγεια και την αντοχή να αισθανθώ ντροπιασμένη κι αγενής, παρόλο που δεν ήθελα να με δει έτσι κανείς. Αδυνατούσα πια να σκεφτώ οτιδήποτε μακριά απ' την κρίση πανικού. Ξάπλωσα κατευθείαν στο κρεβάτι μου. Μόλις η μαμά με άγγιξε, άρχισε η επούλωση κι ας μην το έβλεπα τότε.
Αυτό ήταν. Είχα καταρρεύσει και σηκώθηκα μετά από τρεις μέρες. Μετά το γερό crash ήρθε η πραγματική ανακούφιση. Το παραδέχτηκα. Μίλησα ανοιχτά. Αυτό είναι και το πρώτο βήμα. Ένας φίλος γιατρός σύστησε χάπια, τα πήρα χωρίς δισταγμό. Φίλε μου άγνωστε δεν είναι τεχνητοί παράδεισοι, είναι βοήθημα. Πρέπει να ξεφεύγουμε από στερεότυπα που μας πάνε πίσω. Μπήκα σε ανάλογα forum που συνομιλούσαν για τις κρίσεις πανικού. Καλό βήμα. Συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν γελοία, δεν ήμουν η μόνη αλλά ούτε και μόνη. Σημαντικό βήμα.
Ένα βράδυ βγήκα έξω. Δεν δυσανασχέτησα, δεν ένιωσα να πνίγομαι ή να μου κόβεται η ανάσα, δε ήθελα να φύγω. Μάλιστα ο ένας είπε ότι το έπαθα πρόσφατα και το κουβεντιάσαμε ανοιχτά με άνεση. Τρεις παθόντες σε μια παρέα. Αυτό ήταν το πρώτο μου τεστ μετά την κατάρρευση και το πέρασα. Ανακουφιστικό βήμα. Μια νύχτα βάλσαμό.
Άρχισα ν' αφήνω τη μαύρη μου περίοδο πίσω.
Είδα τι είχε συσσωρευτεί και τι μου προκάλεσαν τις κρίσεις πανικού.
Φυσικά δεν εξισώνω τις κρίσεις πανικού με τον φόβο και το άγχος και γι' αυτό δεν τα συγκρίνω.
Μην το ξεχνάς.
Είναι άλλος ο τρόμος που περνάς.
Σκεφτόμουν λοιπόν τον φόβο.
Φοβάμαι φυσιολογικά. Φοβάμαι τα έντομα. Φοβάμαι το σκοτάδι. Φοβάμαι τον βιασμό. Φοβάμαι έναν κόσμο χωρίς αγάπη. Φοβάμαι τον χαμό αγαπημένων ανθρώπων.
Ποιος δεν φοβάται κάτι; Ο φόβος υπάρχει σε όλους. Άλλοι αντιμετωπίζονται, άλλοι μένουν. Αλλού δειλιάζεις, αλλού τολμάς θαρραλέα. Δεν είναι καλό να τον αφήνεις να σε νικάει ή να σε μπλοκάρει ή να σε πηγαίνει πίσω. Είναι όμως καλό να συμφιλιώνεσαι μαζί του. Γιατί πάντα κάτι θα υπάρχει να σε φοβίζει.
Ξύπνησα ιδρωμένη, λοιπόν, αλλά ήρεμη.