Κάποιοι άνθρωποι είναι πράγματι ξεχωριστοί επιλεκτικά.

Δεν είναι συγγενείς αλλά τους θεωρείς δικούς σου ανθρώπους.
Δεν είναι απλά φίλοι, είναι κάτι ανώτερο κι από κολλητό φίλο.
Δεν είναι μια σχέση απλή, εξελισσεται σε μια φιλία πολύ προσωπική γιατί νιώθετε απόλυτα ελεύθεροι. Γιατί ξέρουν ο ένας τον άλλον ολοκληρωμένα.
Είναι οι άνθρωποι που ξεχωρίζεις ανάμεσα σε όλους όσους θεωρείς κοντά σου. Κι αυτοί συνήθως είναι λίγοι, πολύ λίγοι.
Κι αν απομακρυνθούν, κι αν απογοητευτούν, κι αν χαθούν, κι αν νευριάσουν, δεν ξεχνιούνται.
Γιατί πάντα γνωρίζει ο ένας τον άλλον.
Γιατί πάντα καταλαβαίνει ο ένας τον άλλον.
Έχω μια παράξενη δάθεση τελευταία, χωρίς να είναι απαραίτητα ταλαίπωρη ή κακή. Απλά παράξενη. Κι ενώ διερωτόμουν γιατί, σ' ένα λεπτό το είδα μπροστά μου. Και μετά πέρασαν όλα κατάματα εμπρός μου.
Είμαι θυμωμένη μαζί σου αλλά μου λείπεις...
Θέλω πάλι να ξενυχτήσουμε μιλώντας, συζητώντας όπως τότε...
Μόνο οι δυο μας κι η ελευθερία στις πραγματικές μας αλήθειες τις νυχτερινές ώρες...